Mijn plan?
Een musical maken met volwassenen met een lichamelijke en/of mentale beperking door middel van wekelijkse lessen.
Waarom?
Toen ik afgelopen maand met mijn nicht Livia op een familiefeestje sprak over mijn opleiding en mijn invulling van de vrije ruimte, vroeg ze aan mij of een musicalproject ook haalbaar was voor mensen met een beperking. Ze werkt in een dagopvangcentrum voor volwassenen met een (niet) aangeboren beperking en ze is verantwoordelijk voor de vrijetijdsplanning. Ze zei me dat sommige zorggebruikers wekelijks deelnamen aan teken- en schilderlessen in de gemeentelijke academie en dat de deelnemers dat heel graag deden. Ze zijn graag creatief bezig en ze zijn steeds heel trots op hun werk, maar het minpunt is dat op de eindtentoonstelling niemand buiten de eigen familie komt opdagen om hun werk te bewonderen. Ze miste een beetje het gevoel dat de gehele dagopvang kon meewerken aan een groot project waaraan iedereen zijn eigen kleine bijdrage had. Iets dat op de campus zelf plaatsvond en waar iedereen zou naar komen kijken. Het intrigeerde mij. Ik had nog nooit aan deze doelgroep lesgegeven en was nieuwsgierig.
Ik stelde haar voor om wekelijks musical lessen te komen geven in de kantine, de ruimste zaal van de dagopvang aan een 16-tal zorggebruikers, om dan het schooljaar af te sluiten met een toonmoment voor vrienden, familie en personeel in de grote zaal van het plaatselijk cultuurcentrum. Ze was zeer enthousiast over het idee en ik mocht het komen pitchen bij de rest van haar team, die het idee ook met open armen hebben ontvangen. Ik had totaal geen idee wat er daar op me wachtte. Ik kom in mijn dagelijks leven zelden tot nooit in aanraking met mensen met een beperking. Ik heb totaal geen idee van wat ze kunnen of wat haalbaar is. Kunnen ze lezen? Kunnen ze spreken? Kunnen ze bewegen? Laat staan of ze kunnen zingen of dansen of toneel spelen? Maar daar zou ik snel achter komen en een creatieve oplossing voor moeten bedenken. Ik stap voor dit deel van mijn vrije ruimte dus weer in de rol van leerkracht, maar voor een heel andere doelgroep. Ik ga snel moeten switchen van aanpak als iets niet lukt. En om de hele groep te betrekken bij het project ga ik ook een groepje moeten aansturen richting decor en kostuums, wat ook nieuw is voor mij omdat ik me meestal met het zang technische bezig hou. Aangezien de dagopvang geen connecties heeft met het cultuurcentrum en ook geen ervaring heeft met culturele- of projectsubsidies, ga ik hen daar ook een beetje in helpen.
Waar?
’t Weyerke is een dienstencentrum in Belgisch Limburg met kort-, dag- en woonopvang voor meer dan 230 kinderen en volwassenen met een (niet) aangeboren handicap. Er zijn ruim 300 personeelsleden tewerkgesteld en er werken honderden vrijwilligers mee. Ze staan voor gespecialiseerde en dynamische zorg op maat aan kinderen en volwassenen met een beperking. De concrete vraag van de cliënt of zijn familie is voor hen richtinggevend.
Het logo van 't Weyerke draagt in zich: de W van 'Wij die samen onderweg zijn'. Maar ook de W als silhouet van twee roeiers: de persoon met een beperking die zichzelf voortbeweegt, ondersteund door zijn gezin en familie, vrienden en kennissen, personeel en vrijwilligers van 't Weyerke. Hij heeft recht op deze ondersteuning en bepaalt zo zijn eigen vaart in onze samenleving. Het blauwe streepje staat voor een koers die kan wijzigen wanneer dat nodig is. 't Weyerke is dynamisch in zorg op maat en er is meer: advies en ondersteuning in de thuissituatie, crisisopvang, aandacht voor gezondheid en veiligheid, therapiecentrum met therapiebad, waterbed, luchtkussen, snoezelruimte en trilvloer, vormingsaanbod voor het personeel, de zorggebruikers en hun families, kinderboerderij, vakantieformules, logistieke dienstverlening, ondersteuning en samenwerking binnen vzw Stijn, dynamisch personeelsbeleid, actieve vrijwilligerswerking, fundraising, vrijetijdsteam, enz.
Het vrijetijdsteam ‘De Vlieger’ zorgt voor een vrijetijdsaanbod (op maat) voor de zorggebruikers van ’t Weyerke. Ze zijn van mening dat iedereen met een beperking recht heeft op vrijetijdsbesteding. Ze zijn een enthousiast en actief team met een zeer dynamische werking. Ze werken vraag-gestuurd en staan in voor vrijetijd op maat. De zorggebruikers staan dan ook centraal tijdens onze vrijetijdsactiviteiten. Zorggebruikers kunnen zelf kiezen voor welke activiteiten ze zich willen inschrijven. Ze bieden een mix van vrijetijdsactiviteiten aan. Er is voor ‘ieder wat wils’ en iedereen is welkom. Ze laten zorggebruikers nieuwe talenten ontdekken of verder ontwikkelen. Ze verruimen hun leefwereld. Ook het vliegerteam krijgt de ruimte om talenten in te zetten. Ze vinden inclusie belangrijk en gaan regelmatig samenwerkingsverbanden aan met externe partners. Ze streven naar een plezante, warme en ontspannen sfeer. Ze werken volgens de principes van Gentle Teaching, waarin de relatie met de zorggebruikers centraal staat. Ze vinden het belangrijk om groepsoverschrijdend te kunnen werken. Op die manier vergroten ze de verbondenheid met zorggebruikers uit andere (leef)groepen. De activiteiten die ze aanbieden zijn onder andere: fietsen, petanque, zwemmen, relaxtie en massage, dierenbeleving, koken, uistapjes en WeyArt.
Iedereen bij ’t Weyerke die iets onder de pijler van het ‘culturele/artistieke’ zou aanbieden, kan dit onder de naam ‘WeyArt’ doen. Eén naam waar alles onder gebundeld kan worden. Dit wordt een project wat naambekendheid kan krijgen, wat kan groeien en waar samenwerkingsverbanden binnen en buiten ‘t Weyerke mogelijk moeten kunnen zijn (= duurzaam). Door steeds naar iets toe te werken (tentoonstelling, optreden,…) komen we naar buiten, maken we ons bekend en zorgen we steeds voor de kers op de taart voor onze zorggebruikers. Artistiek en creatief bezig kunnen zijn is iets wat voor iedereen toegankelijk zou moeten zijn. Het geeft onze zorggebruikers de kans om zelf vorm te geven aan de manier waarop ze in de wereld staan, aan hun relatie met anderen en met de samenleving en dus aan hun identiteit. Mensen kunnen hun identiteit vormgeven door cultuurparticipatie.
Vooropgestelde planning naar uren toe:
- Iedere maandag zou ik 3 uur lesgeven aan de 14 zorggebruikers die zich ingeschreven hebben voor het project. Die 14 zorggebruiker zouden opgesplitst worden in 3 groepen. Een zang-, dans- en toneelgroep van elk 5 personen. Elke groep zou 1 uur les krijgen op de maandag. De lessenreeks start in januari 2023 en het toonmoment is in juni 2023. Er zijn in totaal. 25 lessen van 3u: dat is 75 uur lesgeven.
- Ook reken ik per week een 3- tal uur voorbereiding van de eigenlijke lessen, dus ook een 75 uur aan voorbereiding en dan zit ik aan 150 uur.
- De rest van de uren (40uur ongeveer) zal ik spenderen aan vergaderingen, overleg en mails met onder andere de cultuurcentra, de begeleiding van de dagopvang, en tegen het toonmoment aan de techniekers van de zaal om de dingen te bespreken zoals problemen, obstakels bij de deelnemers zelf, subsidieaanvragen helpen invullen, decor en kostuum bespreken, belichting en geluid plannen, enz.
Dat is een totaal van een geschatte 190 uur.
Voorbereiding:
Ik maakte duidelijke afspraken met de zorgbegeleiders over de lessen waarin ik vroeg of er bij elke les en iedere groep toch zeker een minimum van 2 zorgbegeleiders aanwezig zouden zijn. Op deze manier kon ik me bezighouden met het inhoudelijke en konden zij het overnemen als er een mentaal of lichamelijk probleem zou opduiken (bv iemand die naar het toilet moet tijdens de les, of die zichzelf bevuild had, of iemand die een woede aanval of paniek aanval zou krijgen). Ik vroeg ook aan de begeleiders om mij op voorhand een duidelijke omschrijving van de deelnemers te bezorgen, zodat ik mij kon inlezen in het problematiek en de beste aanpak daarvan. We bespraken de verschillende mogelijke musicals en de haalbaarheid ervan voor de zorggebruikers en we kwamen uiteindelijk uit bij De Leeuwenkoning. Het verhaal van deze Disneyproductie is aantrekkelijk voor jong en oud. Het materiaal is niet te moeilijk en door de tekenfilm breed gekend. En door het feit dat iedereen een dier is in plaats van een mens, kunnen we zo gek gaan als we maar willen en kunnen we de zorggebruikers vragen om buiten hun comfortzone te treden zonder dat ze zich ongemakkelijk moeten voelen, want je doet een dier na.
We maakte een omschrijving van de activiteit zodat de zorggebruikers van de dagopvang zouden weten wat dit nieuwe project zou inhouden en we spraken ook duidelijk af dat we daarin niet zouden vermelden wie de lesgever was. Aangezien ik dagelijks op de Vlaamse tv kom, zouden sommigen zich misschien inschrijven voor een andere reden dan om musical te spelen en dat zou jammer zijn, want daarmee zouden ze een plekje kunnen innemen van iemand die wel oprecht in musical geïnteresseerd zou zijn. We spraken een limiet van 18 deelnemers af om alles overzichtelijk en haalbaar te houden. De inschrijvingen verliepen vlot en de 18 plaatsen waren snel ingenomen. Ik kreeg van de zorgbegeleiders een document met alle informatie over de deelnemers. Daaruit maakte ik op dat het leesniveau miniem aanwezig was bij enkele deelnemers dus ik maakte een lesvoorbereiding voor de eerste les, gebaseerd op het niveau van een 6-jarig kind. In de eerste les zouden alle 18 zorggebruikers samen naar de 2 uur durende les komen, om kennis te maken met mij en met elkaar, en ook om te zien waar hun talenten en interesses lagen. Uiteraard moet iedereen zingen, dansen en toneelspelen want het zou uiteindelijk een musical worden, maar we wilde per groep toch één discipline benadrukken.
Concreet:
Na die eerste les wist ik al meteen wie van de zorggebruikers welke rol zou spelen en in samenspraak met de begeleiders en de praktische haalbaarheid, hebben we de groep in 3 groepjes verdeeld.
Inhoudelijk bleek dat het niveau van 6 jaar toch iets te hoog geschat was voor deze zorggebruikers en dat ik het anders moest aanpakken. Ik maakte wel iedere week mijn lesvoorbereidingen, maar die lessen gingen nooit zoals ik ze gepland had. De ene week was Patricia (Pumba) er niet, de andere week had Noah (éen van de Simba's) een woede-uitbarsting. De ene week kon Kurt wel zijn tekst onthouden en de week erna bekeek hij mij alsof hij de zinnen nog nooit gehoord had en moest ik opnieuw beginnen. Ik maakte ook elke keer 3 verschillende versies van dansjes om dan uiteindelijk ter plekke toch weer een vierde optie te moeten verzinnen wegens dat Cathy heupproblemen had en Caro van de trap gevallen was… Het was een struggle, dat wel, maar eentje waar ik nooit tegenop zag, want ik werd er elke week met open armen ontvangen en ik ging elke week met een vol warm hart weer naar huis. De zorggebruikers kwamen vol liefde en zin naar de lessen. Waar ik in een academie iedere les iets anders moet verzinnen zodat de leerlingen de oefeningen niet saai beginnen vinden, kon ik hier gewoon dezelfde oefeningen blijven herhalen. Deze doelgroep vond het iedere keer even fijn dat ze konden laten zien dat ze iets bereikt hadden, ook al was dat iets klein. En elke kleine stap vooruit was een overwinning. Voor zichzelf, voor mij en voor de begeleiders, die ook elke week versteld stonden van de vooruitgang en de openheid waarmee de zorggebruikers zich smeten.
Het moeilijkste hadden we het met Noah. Dat was al duidelijk van het moment dat ik de informatie kreeg. De uitleg die bij hem stond was het langst en het meest gecompliceerd. Maar daar heb ik ook elke week kleine stapjes vooruit gezien, met soms een kleine hindernis maar hij bleef volharden en terugkomen.
Door op onderstaande foto's te klikken, vind je de voorstelling van de deelnemers zoals ik ze van de begeleiders heb gekregen, de verdeling van de 3 groepen en de praktische details om hen te gaan ophalen bij hun dagopvanghuisjes en naar de les te brengen alsook het script van de voorstelling waarin ook de aanwijzingen staan voor de begeleiders en de kostuumwissels staan vermeld.
Reflectie:
Helemaal tegenstrijdig met wat ik in het begin van het schooljaar gedacht had, is dit uitgegroeid tot mijn favoriete les van de week. De warmte en liefde die je van deze doelgroep krijgt is een hele verademing in vergelijking met ouders die klagen dat hun zoon of dochter te weinig tekst heeft in het schoolproject. De zorggebruikers hebben me in hun hart gesloten en ik hen in de mijne. Het gaat niet gemakkelijk zijn om hier afscheid van te nemen. Terwijl ik op andere scholen soms blij ben dat het zomervakantie is.
Ik zou dit nooit tot een goed einde hebben kunnen brengen zonder hulp van de 6 begeleiders die er elke week vol goede moed stonden. Die alle communicatie hebben gedaan met de verschillende dagopvangcentra waar de deelnemers door de week nog verbleven zodat de begeleiders daar ook konden oefenen met de deelnemers. Zij deden ook de communicatie met de ouders van de zorggebruikers en met de vrijwilligers die backstage komen helpen bij het optreden. Zij waren elke week met evenveel enthousiasme aanwezig, en waren bereid om na elke les een korte meeting te houden over wat er goed gegaan is, waar de problemen zaten en hoe we die tegen de week erna moesten oplossen. Hun kennis van zaken over de aandoeningen van de zorggebruikers en de beste aanpak daarvoor was cruciaal om dit project te doen slagen. Ze hielpen mee nadenken over de aanpak, ze hielden me door de week ook op de hoogte van de vergaderingen met de persoonlijke begeleiders van de zorggebruikers en ze stonden mee op het podium om samen met de zorggebruikers de productie van De Leeuwenkoning tot een succes te maken, want teksten onthouden bleek het moeilijkste obstakel van het hele traject. Daarom hebben we dan ook al snel besloten dat de begeleiders om de beurt mee op de scene zouden gaan staan (ook verkleed in een dieren-onesie) om te kunnen souffleren. En omdat 1 souffleur voor een scene te verwarrend was, moesten we per personage dat op het podium stond ook een souffleur voorzien, zodat iedere zorggebruiker wist naar wie hij moest kijken als hij zijn tekst zou vergeten. Dat was een hele puzzel om te maken en ook niet gemakkelijk voor de begeleiders zelf die, niet vergeten, het ook niet gewoon zijn van op een podium te staan.
De enige grote tegenslag die we hebben gehad is het niet verkrijgen van de projectsubsidie, die we hadden aangevraagd. Maar ook daaruit zijn dan weer andere goede dingen ontstaan. We moesten plots creatief omspringen met het beperkte budget, dus hebben we beroep gedaan op ons sociaal netwerk. Waardoor we toch uiteindelijk voor alle deelnemers (zorggebruikers en begeleiders) de nodige kostuums (denk dieren-onesies) hebben kunnen bemachtigen. Zelfs mijn klasgenoten van de master KunstEducatie hebben daaraan meegeholpen. Voor Timon en Pumba ben ik zelf in de knutselmodus geschoten en heb ik 2 kostuums gemaakt. Er was geen budget om het script om te laten zetten in braille maar door een paar oproepen op Facebook te zetten, zijn we uiteindelijk bij iemand terecht gekomen die het gratis voor ons heeft gedaan, zodat Bert, die de rol van Moefasa speelt en volledig blind is, toch zijn teksten kon leren. Voor de decorstukken van de koningsrots en de andere rotsen heb ik van de lokale dansschool een troon gekregen die ze ooit hadden laten maken voor een dansvoorstelling en die heeft een andere groep van het dagopvangcentrum mogen ombouwen tot een koningsrots. Voor de bomen in het decor heb ik een professioneel musicalproductiehuis aangesproken (waar ik reeds meerdere producties bij heb gespeeld) met de vraag of ik hun bomen mocht lenen voor een week. enz…. Dus zo leer je ook dat er overal iets goeds kan uitgehaald worden.
Hieronder vind je een slideshow van een paar repetitiefoto's (pijltjes links en rechts onder de foto), een filmpje van het sript in braille, de kostuums van Timon en Pumba die ik gemaakt heb en de rots die een dagopvang in de buurt met andere zorggebruikers gemaakt heeft.
Competenties:
V. a. geeft zelf gericht sturing aan zijn (life-long) leerproces
Door zelf les te gaan geven aan een doelgroep waar ik nog geen ervaring mee had, heb ik niet alleen een nieuwe doelgroep leren kennen, maar achteraf ook mezelf beter leren kennen. Toen ik de lijst met de informatie over de deelnemers kreeg ben ik natuurlijk veel gaan opzoeken over de verschillende soorten aandoeningen, hun beperkingen en de aanpak ervan. Een onderdeel dat heel duidelijk naar boven kwam, met 3 zorggebruikers die visueel beperkt zijn, was dat ik iets moest doen met gebarentaal. Maar blijkbaar is gebarentaal te moeilijk voor deze doelgroep en bestaat er een gemakkelijkere manier om te communiceren en die manier heet SMOG. Dus heb ik het enige groepsnummer, dat zowel ons openingsnummer als ons slot nummer wordt, gechoreografeerd op basis van SMOG bewegingen en ze waren er onmiddellijk mee weg. En natuurlijk is er de hulp en het overleg met de begeleiders die je helpen inzien hoe deze zorggebruikers denken en voelen en waar hun grenzen liggen en of ze die op tijd kunnen aangeven of niet en hoe je hen kan lezen. Maar het meeste leer je natuurlijk door het te doen en door er te zijn en door met hen te werken. En plots stel je alles in vraag…. Is die ene job waar je naar streeft wel dat wat je echt wilt, of wat jou echt gelukkig maakt? Heel raar hoe je zoiets kan overvallen als je een aantal maanden met deze doelgroep werkt. Ik moet met spijt in het hart volgend schooljaar dit project aan iemand anders overlaten, omdat de combinatie fulltime lesgeven en mijn masteronderzoek al pittig genoeg gaat zijn. Maar ik zie mezelf het jaar erna wel terugkomen om een volgend project te doen met deze doelgroep. Ook gewoon omdat ik nu weet wat je allemaal kan doen als er vrijwilligers achter je doel staan. Maar ook omdat ik wil leren van mijn fouten en wel die subsidie wil binnenhalen om zo de zorggebruikers nog beter te kunnen omringen door productioneel het project beter te ondersteunen.
Notes dag na de voorstelling:
1) Hoezeer je de zorggebruikers ook voorbereid en elke stap rustig uitlegt en opbouwt, toch is de shock van een eerste keer voor publiek niet te onderschatten. De eerste keer met publiek kwam dus voor drie van de 16 zorggebruikers heel hard binnen en ze zijn beginnen huilen op het podium. Nu, dat was niets nieuws, want dat hadden ze tijdens de les ook al vaak gedaan. De muziek van The Lion King is dan ook prachtig emotioneel. Maar toch had ik ergens gehoopt dat ik hen voldoende had voorbereid en gerustgesteld. Niet dus. En dan flits er op dat moment toch één seconde de gedachte door je hoofd: wat doen wij deze mensen toch aan? En waarom? Maar dan ga je er naar toe, je brengt hun focus naar de jouwe, ze geven je een knuffel, drogen hun tranen en doen lachend weer verder alsof er niets gebeurd is. De traantjes waren ook enkel tijdens de middagvoorstelling te zien. Daarna zat iedereen zo vol adrenaline en endorfine van de geslaagde matinee dat er niets dan stralende gezichten te zien waren op de avondvoorstelling. Volgende keer ga ik een kwart van de zaal bij de generale repetitie vullen, daarna een halve zaal bij de matinee en dan pas een volle zaal bij de avondvoorstelling. Ik hoop dat deze overgang voor hen dan iets gemallijker zal verlopen.
2) De volgende keer ga ik ook proberen om een overeenkomst te sluiten met de leidingevenden van 't Weyerke, zodat er steeds dezelfde vrijwilligers achter het podium de zorggebruikers mee helpen omkleden bijvoorbeeld. Want nu waren dat telkens andere mensen (ook omdat de directie van 't Weyerke een vuistregel heeft om hun vrijwilligers niets te verplichten. En ik begrijp wel waarom ze die regel hebben want anders worden die vrijwilligers overbevraagd. Maar toch zou het voor de zorggebruikers geruststellender zijn geweest als er iedere repetitie en optreden (want we hebben 4 repetities met kostuum en 2 voorstellingen gespeeld) dezelfde vrijwilliger had gestaan. Die vrijwilligers zouden ook verplicht moeten worden minimum 1 repetitie op voorhand mee te volgen zodat ze zien aan welk hels tempo de nummers en scène's op elkaar volgen en zodat ze weten dat ze de kostuumwissels van de zorggebruikers goed moeten vanbuiten leren thuis. Enkel de info mailen en in het theater een uur op voorhand overlopen met mij was niet voldoende en gaf de vrijwilligers veel stress waardoor ook de zorggebruikers dit voelden.
Dus ook zo details neem ik mee naar een volgende keer.
I. b. toont expertise in het creatieve, interdisciplinaire proces in een brede educatieve, sociale en artistieke context
De combinatie van de brede sociale sector en mijn educatieve, artistieke kant was zeer interessant. Noah is hier het mooiste voorbeeld van. De informatie die ik over Noah kreeg voorspelde een hobbelig parcours: “Hij heeft een normaal IQ maar heel wat andere problematieken zoals ADHD, autisme, Gilles-de-la-tourette (Tic’s), ms en een hechtingsproblematiek. Het is toch steeds wel wat zoeken op welke manier we met Noah omgaan. Omwille van zijn problematiek komt hij dikwijls tot niets of haakt hij snel af. Hem iets opleggen is een no-go. We kunnen wel met hem in overleg gaan. Hij heeft weinig zelfvertrouwen. Houdt niet van druk, heeft tijd nodig en kan soms heel boos worden.” Ik wist dus dat ik hier zeer voorzichtig te werk moest gaan en ik wilde hem er absoluut bij want hij heeft verruit de beste zangstem van alle deelnemers. Maar de opbouw moest voorzichtig en traag gebeuren. Dat heb ik dan ook gedaan. Na de eerste lessen bleek dat hij het niet leuk vond in groep de lessen te volgen, dus hebben we gezorgd dat hij een kwartier bij mij alleen kon zingen en zo konden de anderen even een koffie pauze nemen. Toen heb ik hem in kleine haalbare stapjes zijn solo nummer aangeleerd terwijl ik hem iedere week zeer positief becommentarieerde. Nadat hij zijn nummer geleerd had, bracht ik wekelijks in overleg met hem en na zijn goedkeuring, 1 persoon meer in de les om naar hem te luisteren, die hem ook telkens positieve feedback gaven, om zo uiteindelijk de stap te zetten om voor heel de groep te zingen. Toen heeft hij zichzelf toch wel overwonnen. Hij blijft elke week wel zeggen dat hij het slecht vond en kraakt zichzelf heel erg af als er een woordje niet goed zit, maar ik verzeker hem telkens dat niemand dat weet wat niemand in de zaal kent de tekst dus dat hij zich dat niet mag aantrekken en dat begint te werken, want hij komt toch elke week terug. In het begin had hij aangegeven dat hij niet op de repetities wilde zijn in de schouwburg, want dat zou voor te veel stress zorgen, maar nu voelt hij zich al beter en wilt hij er wel bijzijn. In het begin wilde hij ook een paar noodoplossingen voor als hij het niet zou durven om voor een publiek te zingen, zoals backstage zingen en niet op het podium gaan staan, of wel op het podium gaan staan maar met zijn rug naar het puliek, en nu zijn we al op een punt waar hij wel met zijn gezicht naar het publiek wilt staan, zolang ik naast hem sta. Elke week kleine stapjes vooruit, die ook voor mij heel interessant en leerrijk zijn om te zien. Misschien leg ik mijn ‘normale’ leerlingen soms wat te veel druk als ik van hen verwacht dat een optreden vlot en zonder problemen moet gaan, terwijl dat voor enorm veel stress kan zorgen en er duidelijk ook een andere aanpak mogelijk is die ook werkt in plaats van zoals ik zelf heb vroeger het moeten leren: zwemmen of verdrinken.
Note dag na het optreden: Noah heeft het fantastisch gedaan! Hij was aanwezig op alle repetities en ondanks dat hij op voorhand had aangegeven dat hij waarschijnlijk niet in de coulissen zou willen wachten tot het zijn beurt was om te zingen wegens te veel drukte, is hij toch telkens in de coulissen komen kijken naar de anderen van de groep en heeft hij zelfs de groepsopwarming meegedaan. We hadden op voorhand heel hard op zijn ademhaling gewerkt en op lange zinnen uitzingen. En in de coulissen hebben we die kleine oefeningen nog eens kort herhaald net voor zijn nummer, waardoor hij met een goede lage ademhaling zat. Hij heeft beide voorstellingen zonder ook maar 1 tic gezongen, de tekst zelf onthouden zonder hulp van mij en hij heeft een daverend applaus gehad. Hij was de koning ter rijk en ik was tot tranen toe bewogen dat we hem tot hier hebben kunnen brengen.
De begeleiders die al vanaf januari bij het proces betrokken zijn, waren natuurlijk ook nog nooit back stage bij een professionele productie geweest, dus bij de opbouw heb ik heb toch ook even wegwijs moeten maken. Waar bevindt zich stage left en stage right? Oppassen voor de treks die naar beneden komen tijdens de opbouw. Plots kwamen ze met koffie en koffietassen aanzetten om in de coulissen te zetten voor de vrijwilligers, dus heb ik hen even moeten uitleggen dat er geen open dranken of glas back stage word toegelaten wegens gevaar, enzoverder. Maar ze vonden het allemaal zeer logisch en gingen volledig akkoord, ze hadden er gewoon nog nooit over nagedacht.
IV. b. onderhoudt actief zijn professioneel netwerk en treedt op als intermediair tussen personen en instellingen uit kunst, onderwijs en maatschappelijke stakeholders
De vraag van ’t Weyerke was om een groot toonmoment te voorzien waar alle zorggebruikers naar toe konden komen kijken. Dus mijn eerste instinct was om samen te gaan zitten met cc Muze. Het Cultuurcentrum waar ik vroeger veel schoolproducties heb geregisseerd toen ik daar nog in de stedelijke academie les gaf. Cc Muze is onlangs naar een nieuwe locatie getrokken op de vroegere mijnsite van Heusden-Zolden en ik had hun nieuwe faciliteiten nog niet gezien. Wat is het een mooi pand geworden met alle laatste nieuwe snufjes in 2 prachtige zalen. Ik was zeer blij om te vernemen dat de mensen met wie ik in die tijd nauw contact had, daar nog steeds werkte en zo dus zaten we een paar weken later rond de tafel en zo stelde ik de mensen van ’t Weyerke voor aan de mensen van cc Muze. De mensen van het cultuurcentrum waren onmiddellijk mee met het concept en boden ons de zaal en de techniekers gratis ter beschikking. Wat een prachtige geste. Ze stelden voor om de voorstelling te laten doorgaan in de kleine zwarte zaal en dat was prima voor ons. Het zou wel een paar praktische problemen met zich meebrengen, zoals de coulissen die te klein zijn voor rollators enz, maar niets wat we niet opgelost zouden krijgen met inventief na te denken. Ik vroeg ook of Angelo (de technieker met wie ik vroeger al mijn schoolproducties deed) er nog werkte en of hij misschien dit met mij samen wilde doen, en dat was ook meteen geregeld. Voor techniek kwamen er ook nog 2 stagairs bij, en cc Muze bracht ons ook in contact met de lokale hobby film- en fotografieclub om de voorstellingen te capteren.
Aangezien ik bomen kreeg van Deep Bridge, zocht ik ook nog een manier om die grote decorstukken te transporteren, dus ik belde naar mijn achterneef die een bedrijf in glas heeft, met de vraag of hij een vrachtwagen met chauffeur kan missen en zo heb ik ook het transport geregeld van Antwerpen naar Heusden-Zolder en terug.
Toen de kaartenverkoop van start ging, bleek de zwarte zaal op 20 minuten uitverkocht te zijn en waren er nog zeer veel familieleden die nog geen kaartje hadden gekocht. Daarom hebben we toen besloten om de productie te verhuizen naar de schouwburg maar om wel een limiet van 350 toeschouwers te zetten om het niet te groot te maken. De praktische problemen zoals: de te kleine coulissen voor rollators en geen plaats in de coulissen om 18 vrijwilligers te zetten om de zorggebruikers te helpen, vielen weg, maar er kwamen er een paar andere in de plaats: geluidsversterking van de scene’s en een veel te groot podium om te vullen met 24 personen. De oplossing voor de grootte van het podium was snel gevonden. Tweederde van het podium hebben we een gaas gehangen waarop we konden projecteren. En achter het gaas hebben we nog meer bomen gezet die Angelo (onze technieker) nog ergens heeft gevonden in een ijssalon. Ook hebben we het podium daar achter bedekt met een grasmat. Zo konden we doormiddel van licht en projectie de nacht en de sterrenhemel, het paradijs van Pumba en Timon én de verdorde woestijn weergeven. Het geluid hebben we versterkt door 8 overheads te hangen en door vooraan op het podium een paar zeer gerichtte vloer- en zijmicrofonen te zetten. Ik wilde het de zorggebruikers niet aandoen om hen allemaal een headset te geven. Dus was dat, plus het feit dat ik na de beslissing om te verhuizen naar de grotere zaal wekelijks hun aandacht erop gevestigd heb dat de spreekteksten luider moesten zijn, de oplossing.
Note dag na het optreden: Ik heb ook nog kunnen regelen dat een reporter van radio 2 Limburg naar onze generale repetitie is komen kijken en het interview met mij, één van de begeleiders en twee van de zorggebruikers is op radio 2 limburg uitgezonden. Net als de lokale krant een verslag heeft gemaakt.
https://www.heusden-zolder.eu/weyerke-gasten-schitteren-in-de-leeuwenkoning.aspx
Zorggebruiker Andries had zich ingeschreven voor het musicalproject maar we wisten allemaal op voorhand dat hij niet aanwezig zou kunnen zijn op het toonmoment omdat hij die week op vakantie zou zijn. Zijn ouders vroegen ons of het mogelijk was om hen toch bij het hele proces te bretrekken. Ik stemde natuurlijk toe en bedacht een speciaal traject voor Andries. Omdat hij toch een beetje kon lezen, gaf ik hem de rol van verteller en kon hij met korte aangepaste stukjes tekst de verschillende scene’s en liedjes aan elkaar praten. Het idee om deze vertelstukjes op te nemen om te laten afspelen tijdens het toonmoment volgde dan ook snel. Maar na enkele maanden kreeg Andries het emotioneel moeilijk door een sterfgeval in zijn nabije kring en werd het moeilijker voor hem om zich te concentreren dus het was moeilijker om met hem te werken en de opname data werden een paar keer verplaatst. Daarna hebben de begeleiders in samenspraak met de ouders besloten om Andries geen extra druk op te leggen van de opnames maar hem gewoon aanwezig te laten zijn op de wekelijkse lessen, zonder dat er iets van hem verwacht werd.
Dat was uiteraard in orde voor mij, maar toen zat ik zonder verteller en de rest van het stuk was nu zo geschreven en gerepeteerd dat er op de verteller werd vertrouwd om het stuk aan elkaar te praten. Dus toen kwam ik met het idee om de leidinggevenden van ’t Weyerke met dit project te betrekken en hen te vragen om de vertellerstukjes te komen inlezen. De grote mannen en vrouwen in de hoogste functies die eigenlijk geen of weinig persoonlijk contact hebben met de zorggebruikers. De begeleiders vonden het een super idee maar zaten toch met de grote twijfel of die leidinggevenden zouden willen meewerken. De vraag werd aan hen gesteld door Livia, mijn nicht en tevens afdelingshoofd van het vrijetijdsteam, en ze hebben allemaal positief gereageerd. Ik heb dan de vertelstukjes terug aangepast, verdeeld en doorgestuurd en 2 weken later zaten ze allemaal om de beurt voor mijn microfoon. Ze waren blij verrast met mijn vraag om hen te betrekken, ook omdat het totaal uit hun comfortzone was, maar ze hebben zich allemaal voor 100 procent gegeven en met mijn aanwijzingen hebben we er best nog een leuk verhaaltje van gemaakt. Ze gaven het aan dat ze het heel leuk vonden om erbij betrokken te worden en dat ze blij waren om ook eens uit hun kantoor te komen en om samen met de zorggebruikers iets te kunnen creëren. Zij zeiden ook dat hun hele gezin natuurlijk wil komen kijken nu dat hun papa/mama meedoet in een musical. Dus op die manier hebben we toch publiek naar de zaal gelokt dat er normaal gezien niet zou naar toe gekomen zijn.
Note dag na het optreden:
Alle leidinggevenden waren aanwezig met heel hun familie, net als de schepen van cultuur en de burgemeester. Iedereen was het er over eens dat de casting van welke stem welk deel van het verhaal voorlas, zeer goed gekozen was en dat het betrekken van de hogere functies in dit geval een zeer geslaagde combinatie heeft gegeven. Eén van de directeuren zei zelfs dat hij de volgende keer ook wel mee op het podium wilt, zolang hij maar niet moet zingen.
Zelf heb ik niet zo veel kaas gegeten van computers en Photoshop, maar gelukkig heb ik thuis een beeldend kunstenaar zitten die mij uit de nood wilde helpen met zijn computerskills. De amateurfoto’s die ik nam tijdens de repetities van de zorggebruikers in hun dieren-onesies, toverde hij om tot een stijlvolle poster en promotie beelden en maakte een geweldig programmaboekje om uit te delen tijdens het toonmoment. Zo had iedereen een mooi aandenken aan de voorstelling.
De drukkosten van het programmaboekje samen met de krant 'Het nieuws van de dag' die in de voorstelling wordt gelezen, zijn enige kosten die we echt hebben uitbesteed.
IV. c. communiceert, overlegt en onderhandelt over organisatorische, financieel- economische en inhoudelijk aspecten van de beroepspraktijk en kan daarbij een vakgroep, school, organisatie of instelling representeren
Het negatief advies op onze subsidie-aanvraag is, zoals eerder vermeld, het enige jammere aan dit project. Zowel Livia, mijn nicht en tevens afdelingshoofd van de vrijetijdsbesteding op ’t Weyerke, als Inge De Geyter, directeur communicatie op ’t Weyerke, als Lies Cuyx, programmator en educatie cultuurfunctionaris van cc Muze hebben mijn dossier nagelezen en hun opmerkingen genoteerd die ik dan heb aangepast en toch heeft het dossier een negatief advies gekregen. Ik begrijp de reden natuurlijk en ga proberen volgende keer hun opmerkingen mee te nemen en mijn concept aan te passen maar toch blijft het jammer. Het was voor mij de eerste keer dat ik een subsidiedossier invulde en ik voelde me ook echt gesteund door de mensen die achter mij stonden, maar blijkbaar miste het "een bovenlokaal karakter, een uitgesproken transversale werking of samenwerking met partners uit andere ECRU-gemeenten'. Daar gaan we dus volgende keer werk van maken ook al kan ik mij niet ontdoen dat zo'n subsidie-aanvraag toch ook lijkt op een lot uit de loterij winnen.
Maar, zoals hierboven vermeld, het goede dat eruit gekomen is, is ook mooi. De samenwerking tussen zoveel verschillende partijen die belangeloos zich inzetten om dit project tot een goed einde te laten komen is wederom hartverwarmend.
En deze zorggebruikers verdienen niets minder dan dat.
Je vindt de subsidie-aanvraag door op de onderstaande foto te klikken.
Note dag na het optreden:
De communicatie met de techniekers van de zaal verliep deze week zeer vlot, maar ik had ook niet anders verwacht. Ik had al eerder met het cc De Muze samen gewerkt. Toen als leerkracht van de Stedelijke Academie, nu als regisseur van het project van 't Weyerke. Ik had op voorhand een technische versie van het script gemaakt, waarin ik alle lichtstanden en geluidscue's had genoteerd. Ik had hen ook een wetranfser gestuurd met alle muziekbestanden. en na twee technische doorlopen zonder de zorggebruikers, stond alle techniek op punt.
Ook de communicatie met het schoonmaakpersoneel (ik heb gevraagd of er eens extra met een natte dweil over het podium kon gegaan worden) als met de concierge (om voor de uren back stage binnen te kunnen voor de afbraak vandaag en de sleutel van de privé afvalcontainers te krijgen) liepen via mij.
Iedere zorggebruiker die meedeet kreeg een persoonlijke vrijwilliger die hen hielp bij de kledingwissels en die hen van en naar het podium bracht. Iedere vrijwilliger kreeg van mij een uitgewerkte fiche per zorggebruiker, waar alle info opstond. Alle vrijwilligers werden telkens een uur voor de show bijeen geroepen waar ik hen de uitleg deed wat stage left en stage right was, dat het om snelle wissels ging dus dat er geen tijd om te treuzelen was, dat het stil moest zijn in de coulissen enz...
En voor de voorstelling deed ik ook live de aankondiging waarin ik het publiek welkom heette in naam van 't Weyerke.
