VIOLENCE IN DREAMS

TW: GRAPHIC DEPICTIONS, DISCRIPTIONS AND PICTURES OF VIOLENT DREAMS OR RELATED TO NIGHTMARES

DROOM: Enkele jaren terug droomde ik regelmatig dat ik aanwezig was in een terroristische aanval. Deze droom word dan voornamelijk gekenmerkt door paniek, niet weg kunnen en grote vuurwapens en geweerschoten. Een keer werd ik in mijn hand geschoten en een keer werd ik zelf doodgeschoten. De laatste die ik me hiervan visueel herinner is op een plein, vanuit een soort vogelperspectief zie ik veel hoge gebouwen met veel glas rondom het plein. De schutters zelf zie ik niet maar er rijden busjes waarin de schutters zitten over het plein. Eigenlijk zie ik nooit het bloedbad zelf dat wordt aangericht. Wel de schutters die ik verder ook niet kan identificeren. Alles is een beetje onbestemd, kleurloos en donker.

SO SHOULD WE DO MORE TO REDUCE THE VIOLENCE IN OUR DREAMS...?

DROOM: Dit is een droom die ik als klein kind heb gehad.
Ik ben thuis met allemaal vrienden. Ik ben een soort slaapfeestje aan het geven. Het is gezellig en iedereen heeft het naar hun zin. Wi zijn in in de keuken waneer wi realiseren dat iemand mist, een van mijn vriendinnetjes. Dan kijken wij naar de deur van de kelder. Een groen licht schijnt van onder de deur. Hij schijnt sterker en en zachter. Ik doe de deur open en loop de strap af. In de kelder is er een soort gekke wetenschapper die op het missende meisje een experiment aan het doen is. Maar nog erger dan dat, mijn eigen moeder is zijn assistente. Waneer zij ons zien eist de gekke wetenschapper dat ik als volgende ben en dat mijn moeder mij moet pakken. Ik ren snel weg maar waneer ik door een deur probeer te ontsnappen is er nog een deur. en nog een deur, en nog een deur. Met elke deur die ik open trek en weer achter mij dicht doe is er nog een waar ik weer het zelfde moet doen. En de wetenschapper zit vlak achter mij. deur open, deur dicht, volgende deur. Hij is wel sneller dan dat ik ben maar net voor dat hij mij inhaalt en mij naar de kelder wilt trekken wordt ik wakker.

DROOM: In een woestijn met bergen, ik loop om de hoek, rijen vol met rechtstaande plastic kokons. Één hangt een beetje open, een dode oudere vrouw met een openhangende mond. Ze is vermoord. Bij haar in de kokon zit een kindje. Alle kokons zijn een verwikkeling van onschuldige vermoorden mensen. Genocide.

DROOM: Ik woonde in een rijtjeshuis in een parkeergarage…? tegenover een snackbar. Grimmig tl-licht parkeergarage, zeg maar.

Het huis was groot, veel ramen.
Wat ik mij helder herinner is hoe ik mijn moeder net heb vermoord. met een mes. ze lag op een bureaustoel. (ik heb verder ook geen idee waarom ik het deed)
Ik was in paniek. er was veel bloed, ik heb uiteindelijk haar lichaam in meerdere vuilniszakken gestopt, en mijn huis verlaten. En op een gegeven moment vroeg mijn vader waar mama nou bleef, toen heb ik mijn mond gehouden en mij nog nooit zo schuldig gevoeld. Ik keek af en toe door het raam van mijn huis naar binnen en dan zag ik de volle vuilniszakken nog liggen op mijn bureaustoel. Uiteindelijk ben ik weer naar binnen gegaan dat huis in (na een paar dagen) en gaf ik bijna over van de stank. Ik heb de deur van het huis snel weer dicht gedaan en ben daar nooit meer terug naar toe gegaan.

CONFESSION #3 MIJN DAGDROMEN ZIJN HEEL ERG GEWELDAGDIG VOORAL TOEN IK OP DE MIDDELBARE SCHOOL ZAT. IK WILDE MIJN DOCENTEN IN HET HOOFD SLAAN, HOOFDEN TEGEN TAFELS SMEEREN, MET DEUREN SMIJTEN. IK WILDE GEWELD UITVOEREN ZODAT IK GEZIEN WERD EN DAN IEDEREEN UITSCHELDEN. IK WILDE ZE WAKKER MAKEN:dit is niet het leven!!!!!!!!!!!!!IK WILDE MIJN HOOFD DOOR HET RAAM RAMMEN, HET GLAS PAKKEN MIJZELF STEKEN EN MIJZELF UIT HET RAAM GOOIEN EN DOOD SPLATEN OP DE GRIJZE BAKSTENEN. IK WIL MIJZELF AFMAKEN EN MUREN SLAAN EN MIJZELF NOG EEN KEER AFMAKEN OM VERVOLGENS weer in het lokaal te zitten en mijzelf de tering te vervelen met mijn hoofd overal behalve bij de les. 

DROOM: Ik visualiseer me dit wel eens:
Ik treed buiten mezelf, als een kloon van mezelf.
En ik ben dan de actieve versie van mezelf althans vanaf die persoon ervaar ik het mee. En de andere versie van mezelf is in foetus houding op de grond en dan is er iets van een soort ijzeren spies of iets.
Geen mes of zwaard... maar een soort ja paal...
Nee, spies is wel het goede woord, denk ik... maar een dikke spies
Die ik dan door mijn hersenen heen sla dat mijn hersenen stoppen met werken.
En dan vanaf de zijkant gaat die spies dan door mijn hoofd.
Net naast m'n slaap, zeg maar.
Van de rechterkant van m'n slaap naar linkerkant van mijn hoofd.
Er helemaal doorheen.
Met veel geweld met een soort tegelhamer sla ik dat er helemaal door.
Soms verplaats ik me daarna weer terug in die andere versie, die dan dus een ijzeren pin heeft in de hersenen, en dan ben ik heel gelukkig, en voel ik een vredige rust van die “hersendood”.

3 of the pictures of exposition:

CONFRONTATION BY ERIK KESSELS

confession #2

i think i've ignored the violence that has a grip on me for a long while now. 

the ignoring never made it worse.

but it is a part of me that i wish to leave unanwsered cause it feels out of touch, with the anti-violent way i grew up. learned ways of living. never fighting or harming others.

just a few years ago, i found out that my dad put me in judo classes when i was younger because i needed know how to defend myself as a girl.

i don't think i was very aware that i was a girl when i was younger, also probebly due to the fact that i am and used to have more masculine energy than feminine.

the last 2 years i've dug deeper in my obsession with masculine energies and people. 

because i've always wanted to be one of the boys. not in a wanna-be-a-man way but wanna be part of they're ways and confidence.

i thought a lot about violence.

if i wanted to be more like a man i needed to acquire "direct" agression. i needed to know how to act in that way. that's what a part of me thought even though i felt it was not right to think that way and act upon it.

my sadness was related to anger a lot of the times. my feeling of helplessness made me mad but instead of direct inwards heatred i became weak in my knees and tears would come flowing out like a river.

i want(ed) to precieved as scary or unaproaceble like men. or be more like how i precieved men as a former girl.

i wanted to hate, 

i wanted to fight,

for some years

i would carry a knife,

not for selfprotection but for when i found a reason to act upon the violence in my head.

to be unreasonable, to set right what was wrong, if they fight or threaten me i would. i swore i would.

but after a while of carrying a knife i felt that it only made me feel more unsafe than safe.

that was because of the reason i carried it.

violence is power.

why can i not use it?

because i am more sane?

because i never learned the way?

because i've never felt it was made for me?

because i am not a man and people feel it is right for me to act a surten way?

or maybe not even right, but just accepted? 

or maybe not even accepted, but just thought of as logical?

that's the way they are.

boys will do.

boys will act upon these sort of things.

it shall be in their nature to do so.

if i transision, do i have to carry the excistence of violence like it is a knife comforably sitting in my backpocket? 

do i then finally know that it is within me or that it feels right to carry the tools?

must i act as i am precieved?

but when i am precieved the right way to fight? 

i'll have to force violence.

or will it force itself into me?

i am deeply scared of a things harsh.

all ways of intentional harming.

i will never transision my way into violence.

but what to do with the left-overs?

the anger and unjustice,

can i not shove it back in their mouths with ten times the force they tried shoving it in our mouths with?

but i know better.

i must know better

for the master's tools will never dismantle the master's house.

DROOM: Ik droomde dat ik in een soort van huis was. Het was een donker huis en het leek een beetje een oud verlaten huis. Ik liep erdoorheen en ik was op de allerbovenste verdieping. Een soort van zolderverdieping. Ik liep door een smal gangetje en aan het einde van het gangetje ging ik de deur links in. Daar waren allemaal mensen van 12-18 jaar oud ongeveer. Zij werden daar gegijzeld door een oude, enge vrouw. Ze leek een beetje zo’n stereotype, oude heks. De kinderen waren helemaal vies en hadden kleren aan die onder de vlekken zaten. De vrouw beval de kinderen om mij aan te vallen. Ik wist dat die vrouw hen uiteindelijk zelf wel zou vermoorden. Ik vermoordde de kinderen als zelfverdediging, want anders ging ik er zelf aan. Ik deed dat met een zwaard want dat had ik ineens blijkbaar. Ik stak al die kinderen in hun hoofd of lichaam of ik onthoofdde ze. Er was 1 meisje van rond de 18 jaar en haar herinner ik me nog heel gedetailleerd. Ze had donker, sluik haar en was een beetje dik. Ze viel me aan dus ik stak mijn zwaard door haar schedel.
(Najaar 2017)

DROOM: Ik droomde dat mijn moeder door d´r hoofd werd geschoten midden op een groen weiland bij een soort kinderboerderij, het was een hele rare niche soort politieke situatie op de kinderboerderij. En toen moesten we vluchten maar dat mislukte dus. Of een hakbijl ofzo? Veel rood bloed op de groene bladeren in de zon. Beetje midsommar-achtig. Maar ik werd er dus wakker van.

CARCRASH 

CARCRASH

A CAR RIDE,

MY LIMBS HAVE BECOME NUMB AND UNMOVEBLE

BUT I AM THE ONE DRIVING,

ON TOP OF THAT,

THE STEERING WHEEL

IT DOESN´T STEER ANYMORE.

I HAVE AWOKEN. 

MY MOM PASSES OUT,

I HAVE TO TAKE OVER THE PADALS,

IN FEAR AND PANIC

I JUMP ON MY MAYBE DECEASED  MOM´S 

LAP.

I TAKE OVER THE WEEL,

BUT I HAVE NEVER DROVEN A CAR IN MY LIFE, 

I DRIFT, I LOSE CONTROL.

I AM AWAKE AGAIN

THE REASON      I´VE NEVER HAD A DRIVERS-LICENCE

IS BECAUSE OF MY NIGHTMARES OF CRASHING. 

I had this idea about the visualisation of the dreams, one writes the dream down, and I send the dream, anonymously, to an other person who will draw, sketch or make a visual of some sort with dream as a inspiration. I first thought of it as a fun exercise to see and maybe feel a little bit of the crazy and unexplainable brain activity called dreaming.

Why do I have these dreams when in this world I have never had intrest, you can even call it disintrest, in violence, fights, war and harming? Do I dream of violence to try to understand? Maybe I need to be put in the position of attacker or victim to understand; what is the use of all this violence? is it even usefull at all? 

But then I started thinking about what I wrote down for confession #3. 

My violent daydreaming (mostly about suicide) were keeping me alive.

Let me explain... When I did high school I was bored outta my mind. It was all too easy and boring. We were treated as imbeciles, like we were too dumb to understand. I got good grades with ease, without studying for it. So around my 3rd year of high school I started sitting in the back of the class with my headphones on and I would just stare out of the window. No one would care about me, not even the teachers, cause I was the least of their worries in a crowded space of loud teenagers. I would zone out, dream off, think about all of it and nothing at all. Around this time my violent daydreaming started. Thinking about how I would kill myself or harm others. I was convinced I was mental, a psychopath. That's when I went to a therapist with reasons being that I was suicidal or had a mental illness. Turned out later on, I had ADHD. Attention Deficit Hyperactivity Disorder. 

This means I have a dopamine disorder. 

Besides all the other symtomes I had I was always in need of a kick, something exciting. I was always understimualted or overstimulated. Just rocking back and forth between these extremes.

So I wasn't a psychopath, that on it's own was nice to know.

But than years later it clicked.

Back when I was bored outta my mind, my mind knew how to keep me going. My brain was kicking outta frustration. It wanted more. More. More. But the outside world did not give enough dopamine, it was lacking. So my brain found extemes. It was torturing me. It was hard on me at the time, it really was, but maybe the violence in my brain keeps me going. Maybe it's a little expicit and scary but I always had something on my brain instead of me flatline-ing in thoughts. So maybe the violence in my daydreams kept me from dying on the inside.

Het is fel wit rond mij, ik word wakker, ik lig op een bed van lucht. Ik word wakker van een alarm. Terwijl ik mij klaar maak, zie ik dat ik in een inmens groot luchtkasteel lig, met allemaal mensen bij en op elkaar gepropt in op bizar grote luchtkasteel stapelbed. 

De andere worden ook wakker, ik zie een vriend van de middelbare school in de verte, en terwijl ik de luchtkasteel-noodtrap afklim zie ik mijn geschiedenis docent van de middelbare school. 

Met een duizende mensen stormen we naar de nauwe uitgang van het witte luchtkasteel. 

Ik ben uiteindelijk in de choas ook buiten gekomen, op de dam, op een brug in Amsterdam.

Ik pak mijn geweer die hangt over mijn schouder in mijn twee handen en het blijkt plots dat we moeten vechten tegen de mensen aan de overkant.

Ik haal het geweer over en begin.

A part of my research is finding ways to document the violent dreams, 

This drawing is based on my dream I wrote down. I gave the story to one of my friends, and talented illustrator (David Sabelis) and asked him to make a sketch of it.

Now... if you see a text with the beginning; 'DROOM:', it is the text of someone (other than me) who wrote down their dream and the picture next to it (connected with a arrow) is a translation/visualisation of that dream from another person (both done anonymously)

DROOM: De man, op de schiekade, in mijn dromen

Een aantal nachten droomde ik vorig jaar over dezelfde plek met dezelfde man. Een oudere man. Rond de schiekade in Rotterdam. Ik begaf mijn in verschillende situaties, die ik niet meer weet. Het was een gevoel van hectiek in mijn droom. Tijdens die situaties was daar heel de tijd, in stilte, een oude, tengere, niet zo’n lange, iets wat kale meneer. Een gezicht die mij niet bekend voor kwam. Zijn kleren waren net zoals die van vele standaard iets wat oudere mannen. Een spijkerbroek, een trui met daar onder een blouse met Het kraagje van de blouse over de hals. Deze man bevond zich heel de tijd achter mij. En wanneer ik mij omdraaide was hij weg. Toch kon ik hem zien, met de ogen die in mijn achterhoofd zaten, ik kon een soort kijken met een helikopter view. Maar vooral zijn aanwezigheid voelde ik het sterkst. Na de derde dag verscheen hij weer in mijn droom. en dit keer stonden we recht tegen over elkaar. Ik kreeg het gevoel van een leegte. Deze man had namelijk een soort wazigheid over zich heen. Als een geest. Het volgende wat ik mij herinner is dat de man op zijn knieën zit, maar wel overeind. Met zijn handpalmen open en naar mij toe. Uit zijn mond, ogen en handpalmen begint er zwarte stof/dust/maar ook heel vast materiaal, als een waterval te vallen. En zijn gezicht in pure angst. In mijn droom duurde dit voor mijn gevoel uren. Hij verstofte langzaam, tot dat er een hoopje stof over was wat daar, op de drukke schiekade nog overbleef.

is a broken bird one without flight?

back when I had breasts,

I had a daydream where I was breastfeeding a dead bird.