Bonaventura 3

2020

Stelarc: exoskeleton

ArtScience

Yasmin Korbee

Carolijn Berg

Ellis van Lenthe

Door de corona-pandemie zijn onze lessen een online initiatief geworden. Dank aan alle studenten die ernaar hebben gestreefd de ArtScience-lessen online te volgen! Bezoek ook:

Neil Harbisson is known for being the first person in the world with an antenna implanted in his skull and for being legally recognized as a cyborg by a government.


His Cyborg Antenna is a sensory system created to extend color perception. It is implanted and osseointegrated in Harbisson’s head.

Florian Malewicz

Thomas Lelieveld

Sensory homunculus

 

As sensations are unevenly distributed throughout the body, neurologists have attempted to draw a number of somatosensory homunculus (a neuroanatomical model of the sense of touch, according to the findings in the pre-frontal cortex).

One of those drawing of the somatosensory homunculus would be like this, after a study by neurologist Wilder Penfield, who published his work on epilepsy in 1951. The face and hands are over-scaled.

The definition of homunculus is a "distorted" representation of the body (and its respective parts) in regard of a context, any case study. An equivalent of the female somatosensory model is still to be drawn.

Specially fingers, lips and face are more sensitive than many other parts of the body.

Extended senses     Thinking beyond the five senses

Eigen temperatuur bepalen


Dit mens kan zijn eigen temperatuur veranderen.
Stel je voor dat hij in een ruimte is waar het heel koud is, dan kan dit mens zijn eigen temperatuur omhoog doen. Het werkt natuurlijk ook andersom.
Het veranderen van de temperatuur gebeurt door de hersenen. Zodra dit mens denkt aan de temperatuur dat hij wil zijn, dan gebeurt dat ook.
Zodra dit mens iemand anders aanraakt kan hij de lichaamstemperatuur overnemen van die personen.

"Stel je voor dat je alles in warmte kunt zien en niet zoals we nu alles in kleur kunnen zien. Je zou makkelijk kunnen zien of je iets kan aanraken of dat het veel te heet is.


Het zou de mens heel erg veel veranderen. Je kan je nooit verbranden aan iets, bijvoorbeeld een warme pan of ovenschaal."

Heat vision

Anna Donners

De Homusicorum is de nieuw menssoort. Het ziet van nature geen kleur en het heeft geen gevoel. Ze leven op muziek. Muziek geeft hun kleur. Hierdoor kunnen ze kleur wel weer zien en voelen ze weer wat in hun lijf. Er zijn geen geslachten. Voortplanting gebeurt ook door muziek. Iedereen heeft namelijk zijn eigen melodie. De Homusicorum is aangetrokken tot iemand als iemands melodie het raakt. Hun melodie is ontstaan uit hun voorouders. Het zit dus in je genen. Natuurlijk heeft het ook levensbehoeften nodig zoals water en eten, maar het zal nooit compleet/gelukkig zijn zonder muziek. Die muziek die het nodig heeft, komt van andere Homusicorum. Naast de manier van uitstralen van muziek die wij kennen (instrumenten, boxen, zelf zingen), straalt iedere Homusicorum dus ook zijn eigen melodie uit. Die muziek kan een Homusicorum ontvangen in zijn musicauris. Dat zijn gaten in hun nek. Hiervan uitgaat de muziek direct naar het zenuwstelsel.

Vanwege de pandemie maken we ingrijpende veranderingen door in ons sociale leven. We moeten contact met anderen vermijden, we blijven zoveel mogelijk thuis, verbonden via online communicatie. We kunnen alleen elkaar zien en horen via onze computers schermen of mobiele apparaten.

Wat als we andere manieren zouden hebben om te communiceren dan deze modaliteiten (zien en horen)? Wat als we het menselijk lichaam zouden kunnen aanpassen voor andere communicatieniveaus die het videogesprek overstijgen? Wat zou onze nieuwe, extra manier van waarnemen kunnen zijn?

Op basis van het idee de zintuigen uit te breiden, de leerlingen hebben een nieuw menselijk (of anders) lichaam creert met extra zintuiglijke mogelijkheden.

"Stel je voor dat we zouden kunnen leven op de manier dat we leefden toen we  nog in de buik zaten! Voedingsstoffen worden binnengebracht via de navel en niet via de mond. Maar in plaats van het voedsel meteen te consumeren, wordt het opgeslagen in een ‘opslagruimte’ in het lichaam. Denk aan een maag zonder maagzuur, en met verschillende vakjes, zodat niets gemengd zou kunnen worden. Als dit realiteit zou zijn, zou er veel minder plastic worden verbruikt.
Als je naar de winkel gaat, heb je geen plastic tas nodig, want je slaat de producten gemakkelijk via een slangetje op. Ook de verpakkingen van producten zijn dus niet meer nodig. Het voedsel in de supermarkt zit nu opgeslagen in grote kasten waaraan je je eigen (recyclebaar) verbindslang aan vastzet. Het enige wat je nu nog moet doen is aangeven hoeveel gram je van een product wilt en geld inwerpen. Een transactie duurt meestal zo’n 5-15 seconden. Deze methode is bij veel producten toepasbaar, maar nog lang niet alle! Vloeistoffen en kleine waren zoals nootjes en druiven kunnen wel, maar bijvoorbeeld een meloen niet. Die producten kunnen makkelijk in stukjes gesneden worden, maar als je liever een gehele meloen hebt, kun je die los kopen met (uiteraard) een papieren zak!
Stel dat je een tijdje zonder eten zou moeten en je hebt bijvoorbeeld melk opgeslagen in je ‘opslagruimte’, dan verbruikt je lichaam het langzaam en kan je veel langer overleven."

Vika van Lenteren

Sacha Tax

Ergens diep onder de grond bevinden zich grotten waar organismes leven die nog nooit daglicht hebben gezien. Een van die dieren is de grotschildpad. Dit beestje heeft een diameter van ongeveer 5 centimeter en heeft een harde steenachtige schelp. Aangezien er geen licht in de grotten is oriënteert het dier met lichtecho communicatie, hierbij verstuurt het dier korte lichtsignalen die tegen objecten in de grotten botsen en dan weer worden ontvangen door de lichtsensoren in het beestje. Het beest vormt zo net zoals echocommunicatie een virtuele omgeving in zijn gedachte om zo zich te oriënteren. In de grotten leven ook andere dieren, zoals vliegen die op licht afkomen; het voedsel van de grotschildpad dus. Met behulp van zijn licht stuurt hij de vliegen naar een plek om ze vervolgens op te eten. In de grotten zijn ook vleermuizen, het roofdier van de grotten. De grotschildpad vecht niet tegen de vleermuizen maar klapt zich (net zoals een gewone schildpad in). De grotschildpad voelt de vleermuizen al van meters afstand aankomen aangezien hij via zijn poten de trillingen van het geluid van de vleermuizen kan detecteren.

Homo motus

Docent: Ludmila Rodrigues, ArtScience alumna en interdisciplinaire kunstenaar