Feedback:
- Je hebt je onderzoeksvraag aangepast en dat is op zich goed. We vragen ons wel af wat de aanleiding van de verschuiving is. Is je intentie verschoven of is je eerste interesse toch niet wat je wilde onderzoeken? Hoe staat je fascinatie naar kunstwerken en ruimtes in de ziekenhuizen in relatie tot je onderzoeksvraag? Wat fascineert je daar precies aan? Het zou logisch zijn om dat ook terug te zien in je aanscherping omdat veel van je materiaal daar een verhaal over lijkt te vertellen.
- Je RC biedt een goed overzicht van je materiaal en de uitgevoerde werkmethodes. Wel valt het ons op dat de de uitgevoerde methodes vaak leiden tot gelijkaardig materiaal. Je maakte voornamelijk foto’s. Dat leidt er misschien tot dat de verschillende methodes dezelfde uitkomsten lijken te hebben terwijl ze juist telkens tot andere perspectieven en invalshoeken zouden moeten leiden. Als je voor iedere methode één foto zou uitkiezen, welke zou dat zijn en hoe verschilt die met andere? Probeer het onderscheid tussen je methodes duidelijker te krijgen, voor ons en voor jezelf.
- Ga ook dieper in op analyseren en structureren. Uit je presentatie en RC blijkt nu nog niet goed hoe je daar de diepte bent ingegaan. Wat voor inzichten haal je op/neem je mee uit je materiaal en je methodes? Wat is daar verrassend aan? Wat vind je interessant en waarom?
- Je expo idee lijkt nog niet zozeer verbonden te zijn met de inzichten die je uit je onderzoek ophaalde. In plaats daarvan (en ironisch genoeg) draagt jouw concept eerder bij aan waar je zelf een probleem detecteerde in de ziekenhuisomgeving. Het vraagt om verdieping om tot een gelaagder concept te komen dat bovendien de noodzaak van jouw inzichten overbrengt op een bezoeker.
- Stel jezelf daarom de vraag: waarom is de hele context van het ziekenhuis ineens weg in je expo-idee? Wat was nou precies het inzicht dat je tot dit idee bracht? Een deel van je onderzoek gaat over dat er niet naar de werken wordt gekeken, maar dan maak je toch opnieuw werk waarvan je een grote inzet vraagt van de kijker. Hoe voorkom je dat ook niet niemand met je werk aan de slag gaat, net als dat er niemand naar de ruimtes gaat die je hebt onderzocht?
- Hoe neem je zelf stelling in? Daag jezelf uit om buiten je comfortzone te treden en echt het probleem dat je tegenkwam ervaarbaar te maken voor een ander.
Na de eerste presentatie ben ik snel nieuwe ideeën gaan bedenken. Een ervan ziet u hier links, ik ga het niet verder toelichten, omdat ik al snel tot de conclusie ben gekomen dat ik hier niet meer verder ging. Mijn uiteindelijke uitwerking ziet u op de laatste pagina.
Tijdens mijn onderzoek naar de ziekenhuisomgeving viel me in eerste instantie op hoeveel er te ontdekken is, vooral dingen die je vaak over het hoofd ziet. Kunst, bijvoorbeeld, die overal in het ziekenhuis te vinden is, vaak onopgemerkt. Exposities waar maar weinig mensen van weten of waar niemand echt de tijd voor neemt. Het fascineerde me ook hoe de omgeving, ondanks de overvloed aan prikkels en informatie, zo doelgericht en duidelijk geminimaliseerd is.
In de loop van mijn onderzoek merkte ik dat mijn oorspronkelijke onderzoeksvraag, gericht op verbetering van verbale communicatie, vervaagde. Ik zat vast in mijn focus op verbale interactie en merkte niet op dat de omgeving om ons heen, vooral in het ziekenhuis, een communicatie op zichzelf is. Deze verschuiving bracht niet alleen meer plezier in mijn werk, maar opende ook de deur naar theoretisch onderzoek binnen een ruimtelijke context, wat mijn nieuwsgierigheid versterkte.
Het onderzoeken van verbale communicatie bleek uitdagend, vooral in het contact leggen met mensen in hoge posities. Het gebrek aan vaktaal en het gevoel van kwetsbaarheid in de ziekenhuisomgeving weerhielden me soms van initiatieven, waar ik me niet wilde opdringen of tot last wilde zijn.
Mijn persoonlijke ervaringen in de zorgcontext, met frequente bezoeken aan de locatie, hebben mijn denken sterk beïnvloed. Het ervaren van de omgeving op locatie opende mijn zintuigen en gaf me nieuwe inspiratie. Deze directe ervaring maakte me zelfverzekerder in mijn aanpak, waarbij ik de fascinatie ontwikkelde voor kunst en andere vaak over het hoofd geziene elementen in ziekenhuizen.
Uitdagingen in mijn onderzoeksproces waren er zeker, vooral de neiging om de onderzoeksvraag vaak te veranderen. Het vasthouden aan een specifieke vraag beperkte mijn onderzoeksmogelijkheden, maar het was een waardevolle les in flexibiliteit.
In dit project zie ik de samensmelting van ruimtelijk ontwerp, communicatie en de zorgervaring als een organisch geheel. Het ruimtelijk ontwerp draagt bij aan de communicatie en vormt een integraal onderdeel van de algehele zorgervaring.