I’ve been studying for an MA in Performance Art at Iceland University of the Arts since August 2024, this is written in December 2025. 

When I applied for my studies, I pitched the idea for my final project taking place in January 2026 to be a large maze installation, using “burnout” as a theme throughout it. I have created an outdoor maze in the past, and was excited to return to the format. This is the idea I started working with in the fall semester in 2024 and into the spring semester of 2025.

However, another vague idea for a show, something to do with choosing to be childfree, had been lingering in my mind as well for some time. I wasn’t sure this topic was really relevant though, because at least in my life-bubble nobody seems to mind that I choose not to have children. 

However, when Roe vs Wade was overturned in 2022 in the USA, that idea of talking about a childfree lifestyle became stronger. When JD Vance made a comment about “crazy cat ladies” in the summer of 2024, just before I commenced my studies it strengthened once more, and finally when Trump was voted president once again (in November 2024), along with increased numbers of “tradwives” trending on social media, I figured that maybe choosing to be childfree is still seen as abnormal in some Western social groups. Maybe I had something to say about this.

I was encouraged by my tutors to go down this path of researching and creating a performance based on this idea, so I completely changed my research from burnout and labyrinths to motherhood and labeling in society.

To start with I wrote a text about myself (it’s here, but it’s in Icelandic).

The text mainly talks about me being a white, middle-class woman in Iceland that has chosen not to have children, and my lack of understanding people who do want children. It also mentions how everything else about me is pretty “normal” and that perhaps I’m just a “basic bitch”.

From this text I started diving into labels, and researching the term “basic bitch”.

Being “basic” seemed to me as being put in the same category as “normal”. This led me down a route of researching normativity, and especially normative femininity. 

At this early point in my research I was wondering which stories I wanted to tell, and seeing as I was so inspired by what was going on in the United States, I thought I might want to bring in an American perspective. I also wanted to bring in Iranian perspectives. I was thinking about female rights, the right to bear a child or to have an abortion, as well as extended rights. In Iran, women had similar rights to the Western world up until the Iranian revolution in 1979, when their rights were completely stripped away. In the United States, it seems like women’s rights are currently being stripped away, slowly but surely (Roe vs Wade being overturned as an example). In Iceland, we believe that our rights will stay, but can we know that for sure?

I interviewed some female friends and colleagues from both the USA and Iran.

What struck me most from my conversation with an Iranian lady was how similar our upbringing seemed to have been. She grew up in a household that didn’t put much emphasis on religion and I grew up in an atheist home. Her father was actively a part of taking care of the home, and both our dads were in charge of vacuuming the house. I grew up thinking that’s what dads did, and so did she. 

I started asking women around me what “stereotypically normal women” did in their countries, how they behaved, what their hobbies were. It struck me again how similar these “normal women” seemed to be across countries. Apparently they all do Pilates, no matter if they’re from Iceland, Mexico, Iran or Scotland.

When I create something, I like to do it in collaboration with people. I made the decision that I didn’t want to be alone on stage, and I wanted someone to devise a performance with me. I ended up managing to get two wonderful actresses, Tinna Þorvalds-Önnudóttir and Bergdís Júlía Jóhannesdóttir, to agree to create this performance with me. We all did our bachelor degree in the same university in the UK, we know each other, they are in the same theatre company and I’ve produced a show for them in the past. We all have experience working with devised, physical theatre. So we’ve worked together and we speak the same theatrical language, making them perfect collaborators. The only issue being that they are both busy women, and I can not pay them a salary, so our rehearsal times are very infrequent and short - just a couple of hours here and there that we can squeeze into our schedules.

Having acquired my performers, with both of them being Icelandic and this thought that women around the world seem to share an idea of “what the normal woman is like”, I figured that I would focus on Icelandic women in Icelandic society. To start with I meant to have the performance in English, but after a while it became clear that this performance should be in the Icelandic language.

I had a fantastic guest lecturer, Saana Lavaste from Uni Arts in Finland, who taught a course on Simultaneity on Stage. I was really inspired by her, and I think I’ve always incorporated simultaneity on stage in my previous work, without necessarily giving it that name.

I started thinking about where I wanted to place this performance, and was excited to stage it in a café setting. I was reading up on Brecht and Boal, and was particularly interested in Boal’s invisible theatre, which would be placed in public settings so the audience wasn’t necessarily aware of theatre taking place.

In the spring of 2025 I had my first sharing of the work, 20 minutes of stage performance placed in a theatrical café setting. I applied for funding to test out some scenes in public café settings in Reykjavík during the summertime, but to no avail.

In my devising process I like to create an atmosphere where my collaborators feel free to suggest ideas and have ownership over their work in the performance.

As an example, one of my collaborators, Tinna, is an opera singer. She suggested we could put an opera into the piece. I hadn’t intended on including opera, but we created a scene that includes an opera - which may be one of the strongest scenes in the final performance, leading it into absurdism.

Another tutor, Steinunn Knúts Önnudóttir, encouraged me to look deeper within to find the root of what I wanted to say. Why did I want to write about this “basic bitch”. Find the core of it. This led me to researching loneliness, in particular social loneliness.

My research into loneliness was derailed by another tutor that wanted me to seek something else, and I went back into looking at normativity.

At this point I had started writing up first drafts of the play. Testing different order of scenes, playing with the text and getting a pretty fixed idea of a script. I hadn’t done much staging though, but had secured a café setting in a theatre.

After my last sharing of the work, 60 minutes that were shared with several tutors and my mentor from the university, I received very critical feedback. They didn’t connect with the characters, and expressed concerns that the performance appeared to have 3 different stories and wasn’t coherent. They didn’t understand why I was talking about a basic bitch and normal women and felt more like I was showing them capitalism, labelling, flocking. Too many ideas in one, and I would need to do some drastic changes. 

I had a bit of a meltdown afterwards.

The following day I sat down with my tutor Steinunn, and had a wobble. (Not the first time). Somehow I always end up being emotionally upset in classes with this one teacher, but not with anyone else. She remarked that I seemed to be “a woman in crisis”. What a cliché, but I can see the performance in that.

I sat down with another tutor a couple of days later who pointed out that taking on the task of writing a play, performing in it and directing it was too big of a project to tackle in such a short amount of time. If I were to make the performance more autobiographical, I could make it work. And I can see how I can make it autobiographical, bring in “the woman in crisis” but still keep scenes that I’ve been working on with my collaborators.

That was last week. 

I now have 8 weeks (including Christmas holidays) to do a complete overhaul of the performance with this in mind. I probably won’t show it in a café. I think it now suits better in a black box, with a very bare and minimal set. My research question isn’t set yet, but now I feel like it will be looking at something along the lines of “staging the self”, “feminism” and “performativity”.

Kona: 

Ok. Hér er ég. Þetta er það sem við erum að vinna með. Hvít, millistéttar, cis kona. Fertug. 

Alin upp á forréttindalandinu Íslandi.

Menntuð.

Heilbrigð. Ekki að glíma við neina ósýnilega, né sýnilega, fötlun.

Í ágætis formi, ekki láta bumbuna blekkja ykkur. Ég á svolítið erfitt með að losna við hana, þó ég hreyfi mig alveg ágætlega mikið. En svo finnst mér bara svo gaman að borða. Og fá mér í glas. Ekki samt það mikið að það sé vandamál, bara svona í matarboðum og í gallerí opnunum eða frumsýningarteitum.

Frekar sæt. Allavega hefur ekkert verið vandamál að komast á séns.

Gagnkynhneigð - jah, eða svona að mestu. Ég giska á að ég sé kannski svona 10-15% lesbísk, við erum náttúrulega öll á spectrum. En frekar mikið gagnkynhneigð. Og monogamous. Og vanilla. Mjög boring.

Gift, m.a.s. tvígift. Sama manninum samt. Fyrst vorum við með litla athöfn bara fyrir nánustu aðila, svo stórt partý ári seinna. Ég held það hafi verið svolítið trend í gegnum Covid árin.

Ég hef bara átt mjög auðvelt líf.

Basically frekar basic bitch.

Það rótttækasta sem ég geri er að lita reglulega á mér hárið í einhverjum æpandi lit, í veikri von um að vera hipp og kúl og líta út fyrir að vera yngri en fertug. 

Auðvitað hef ég gengið í gegnum einhverja smá erfiðleika í lífinu, bara svona eins og allir. Það hefur alveg verið stress, og dauðsföll hjá nánum ættingjum, og ég held ég hafi verið mjög nálægt kulnun alveg tvisvar sinnum. En, ekkert eitthvað svakalegt. Ekki á þann máta að ég hafi einhverja brjálaða sögu að segja. 

Og ég er alveg skemmtileg. Ég geri alveg skemmtilega hluti. Ég hef ferðast mjög mikið, og þá er ég ekki bara að tala um Tene, en ég hef reyndar farið tvisvar sinnum til Tene. Ég hef búið í Brasilíu, og ég lærði að kafa í Tælandi og hef gist inni í frumskógi í Amazon og farið í bakpokaferðalag ein í marga mánuði og m.a.s. keyrt Indland þvert og endilangt í tuk-tuk. Það ætti að vera skylda fyrir fólk að búa einhvers staðar erlendis, og vinna einhvern tímann þjónustustarf. 

Svo hef ég farið á helling af alls konar hátíðum, og labbað upp á mörg fjöll, og fer á skíði og snjóbretti og lærði tangó í Buenos Aires og er alveg með slatta af skemmtilegum ferðasögum. 

En, eru ekki allir með skemmtilegar ferðasögur? Á það ekki frekar heima í bók heldur en á sviði? Ég veit ekki alveg hversu skemmtilegt það væri að horfa á mig “leika” þegar ég var að múta lögreglumanni í Indlandi með selfie myndum svo ég fengi ekki stöðumælasekt. Ok, það væri kannski alveg gaman, en ég þyrfti að ráða bilað mikið af aukaleikurum.

En pælingin er semsagt þessi, hvað hef ég fram að færa? Hvaða sögu get ég sagt sem hefur eitthvað að segja við samfélagið? Er ég ekki bara frekar týpísk millistéttar íslensk kona?

Flokka ruslið mitt, reyni að nota minna af plasti. Á ekki bíl og drekk ekki kaffi. Það er líklega það sem fær mig til að standa út úr. Það er ótrúlegt hversu mikið af fólki gapir og starir á mig þegar ég segist ekki eiga bíl. Nánast jafn margir og þegar ég segi að ég drekki ekki kaffi.

“En hvað drekkurðu þá?! Te?”

“Nei, ég drekk eiginlega ekki te heldur. Jú stundum, aðallega því ég á breskan mann og hann býður mér te á hverjum degi - en ég fæ mér kannski tebolla ca 4 sinnum á ári þegar það er kalt úti eða ég finn í hálsinum að ég er að fá kvef.”

(Tekur andköf í sjokki).

Ég er kannski aðeins frjálslegri en sumar konur, mér finnst ekkert mál að bera mig að ofan og var búin að gera það í mörg ár áður en FreeTheNipple byrjaði - enda er svo skrítið að það hafi verið eitthvað mál allt í einu. Það var ekkert mál á hippatímabilinu, ég hef það bara frá mömmu að kippa mér ekki upp við berbrjósta konur. Svo varð þetta allt í einu eitthvað vandamál aftur in the 90’s. Vissuð þið að karlmenn þurftu að berjast fyrir því að fá að vera berir að ofan því það þótti svo ósæmilegt? Það var í New York fyrir ca 120 árum, það var sérstaklega heitur dagur og einhverjir verkamenn fóru úr að ofan og bara stóðu við það þótt almenningur mótmælti. Og núna er það ekkert mál, en það er samt ennþá eitthvað vesen ef konur fara úr að ofan!

Stórskrítið.

Svo hefur mér verið bent á að ég sé víst ofsalega nægjusöm. Ég bara vil ekki taka þátt í þessu endalausa lífsgæðakapphlaupi og efnishyggjunni og eyðsluseminni sem Íslendingar eru margir hverjir svo fastir í. Svo er ég heldur ekki fráskilin og með nokkur börn með nokkrum mönnum. Á reyndar engin börn. Hefur aldrei langað í börn. Tók meðvitaða ákvörðun um að eignast ekki börn.

“Meðvitaða”. Það hljómar eins og það sé eitthvað stórmál. Eins og ég hafi legið yfir þessari ákvörðun í margar vikur með lista yfir pros og cons. Þetta er samt ekkert stórmál, mig bara langar ekki í börn. Punktur.

Ég var að spá hvort það væri eitthvað sem gerði mig mest öðruvísi. Eitthvað sem ég gæti fjallað um. En svo held ég að það sé ekkert tabú lengur. Allavega hef ég ekkert orðið fyrir neinum þrýstingi að eignast börn, og oftast þegar ég segi fólki að ég vilji ekki börn þá segist það annað hvort skilja mig eða virða ákvörðunina. Auðvitað er ein og ein frænka sem segir eitthvað “aldrei segja aldrei” eða “þú gætir skipt um skoðun”, og ég hef alveg fengið eina eða tvær ræður frá samstarfsfélaga um að “börnin breyti lífi þínu og bla di bla di bla”. En ekkert að ráði. Ég hélt bara að heimurinn væri kominn á þann stað að fólk veit að það langar ekkert allar konur í börn, alveg eins og það langar ekkert alla menn að verða pabbar. En kannski lifi ég bara í einhverri búbblu?

Og, ég er alveg góð með börn sko. Ég hef unnið á leikskóla og í frístund og verið aðstoðarkennari í 5 og 6 ára bekk, og líka unnið með unglingum. Mér finnst unglingar reyndar skemmtilegir, það er hægt að eiga samræður við þá og rökræða hluti. En litlir krakkar, þeir eru basically psychopatar. Í alvöru! Krakkar læra sko ekki samkennd með öðrum fyrr en þeir eru svona 7 ára gamlir, svo fram að því eru þeir eiginlega bara siðblindir. Alveg mismikið eftir krökkum, og auðvitað eru sum börn meira næs en önnur. En við skulum ekkert vera að þykjast að öll börn séu eitthvað frábær, eða að öll börn séu sæt.

Ok, núna er ég búin að segja bannorðið. Fólk byrjað að ókyrrast. 

(Sagt með Karen rödd): “Víst eru öll börn sæt!”

Ok, ég meina, ef þú meinar þetta á sama máta og að segja að allt fólk sé fallegt, á sinn máta, þá jájá. En ef við erum að tala um svona týpíska fegurðarstaðla, þá þurfa að vera til andstæður. Sætur-ljótur. Og, let’s face it, bara svona alveg hlutlaust, þá eru mannsbörn líklega minnst sætu afkvæmi jarðarinnar. Kettlingar? Geggjað sætir. Hvolpar? Sjúklega sætir. Nýfæddir gíraffar? OMG. Meira að segja nýfæddur Steinbítur er lítið krútt. En mannabörn? Eugh. Svo eru þau líka svo ósjálfbjarga! Önnur dýr í dýraríkinu hlaupa eða synda eða fljúga af stað oft samdægurs eftir að þau koma í heiminn, en það þarf að þjálfa mannsbörnin í marga mánuði áður en þau geta svo lítið sem sest á rassinn. Þau halda ekki einu sinni haus til að byrja með!

Svo var ég að hugsa, þetta er auðvitað minn raunveruleiki og mér finnst ofboðslega sjálfsagt að vilja ekki eignast börn - ég skiiiil bara ekki fólk sem að virkilega langar að verða foreldrar. En, þau skilja örugglega ekkert í mér að vilja þau ekki. Og hérna er ég svo sannarlega minnihlutahópur. Ég veit ekki nákvæma prósentu, en giska á að ca 90% Íslendinga vilji eignast börn. Svo, kannski ætti ég að útskýra þetta fyrir ykkur?

Í fyrsta lagi, þá er það ástæðan fyrir því að mig langar ekki að eignast börn: 

Mig bara langar það ekki.

Það er ekkert flóknara en það. Þetta var ekki eitthvað debat um hvort að hamfarahlýnun hafi áhrif á líf barnsins eða erfðasjúkdómar sem ég vil ekki koma áfram. Ég bara, finn enga löngun, og hef aldrei fundið neina löngun, til að fjölga mér. Þegar fólk talar um að það “klingi í eggjastokkunum” þá hef ég bara ekki hugmynd um hvað er verið að tala um. Kannski er það eitthvað svipað og að fá fiðrildi í magann þegar maður er skotinn í einhverjum?

Ég sagði þetta við einn fyrrverandi kærasta þegar ég var ca. 18 ára, að mig langaði aldrei til að eignast börn. Og hann sagði “aldrei segja aldrei, þú ert bara 18, margt getur breyst í lífinu”. Og hann var rosa klár og yfirvegaður og ég tók það alveg inn. Sagði, ég “held” ég vilji aldrei eignast börn. En það var samt svo skrítið, ég vissi alveg að ég myndi ekkert skipta um skoðun. Alveg eins og ég vissi alveg að ég væri gagnkynhneigð, (en fengi samt stundum girl crush). Eða að himinninn er blár. Ok slæmt dæmi, stundum er himininn bleikur eða svartur eða hvítur. En allavega, ég vissi það alveg - alveg jafn vel og fólk sem vill eignast börn. Getiði ímyndað ykkur ef ég væri lesbía og hefði sagt “mig langar aldrei að sofa hjá karlmanni” og fengi svarið “aldrei segja aldrei”? Reyndar, því miður, þá er ég viss um að lesbíur hafi fengið að heyra það, en það væri ógeðslega hrokafullt og óþolandi sjálfumglatt og smeðjulegt bró-mennsku svar.

En samfélagið er svo tjúnað inn á að það sé langeðlilegast að vilja börn, að ég mátti ekki segja það með fullri alvissu alla ævi, því ég “gæti skipt um skoðun”. Kannski núna fyrst, þegar ég er orðin fertug, og líkurnar að minnka að ég gæti eignast börn ef ég vildi, þá get ég sagt fólki að mig hafi aldrei langað í börn og það tekur því sem staðreynd. En svo hef ég reyndar líka alltaf sagt, að ef mig skyldi langa í barn, þá myndi ég vilja ættleiða það. Því það er nóg til af börnum í heiminum, og alls ekki öll sem fá tækifæri til að lifa hamingjuríku lífi.

En svo eru svo margar ástæður fyrir því að eignast ekki börn! Hvar á ég að byrja?

Í fyrsta lagi: ólétta. … (verður flökurt, mátt ekki drekka, mátt ekki borða alls konar, barnið er í melónustærð þegar það kemur loksins út, eins og að vera með geimveru inni í sér)

Fæðing: Rifnar, ömurlegt

Fæðingarþunglyndi - fengi það pottþétt.

Að því gefnu að barnið sé heilbrigt, það gæti auðvitað alls konar verið að, hvað ef það er leiðinlegt? Eða verður að axarmorðingja?

Svo er þetta dýrt.

Offjölgun í heiminum.

Skiptir ekki máli hversu oft ég fer í flug - Það besta sem maður getur gert fyrir heiminn er að eignast ekki barn. Takk Sir David Attenborough.

Ég var að ræða þetta við eina af bestu vinkonum mínum, sem er sjálf móðir, og hún vildi meina að ástæðan fyrir því að ég vildi ekki eignast barn væri af því að ég væri svo ábyrg. Og ég skildi hvað það fylgir því mikil ábyrgð að eignast barn og ala það upp. Sem væri í rauninni slæmt því ég myndi ala upp geggjaða krakka, en svo er hellingur af fólki sem áttar sig ekkert á ábyrgðinni en segir bara FOKKIT og eignast helling af börnum.

Verstu svörin sem ég hef heyrt frá fólki er samt að það sé svo sjálfselskt að eiga ekki börn.

1. Að vera sjálfselskur er kostur. Eingöngu fólk sem elskar sjálft sig ætti að eignast börn.

2. Mér virðist sem það sé meiri sjálfsupphafning í að eignast börn heldur en ekki, ég hef allavega heyrt frá mjög mörgum að það vilji eignast barn til að sjá hvort það líkist þeim sjálfum, eða til að halda nafninu þeirra á lofti eða halda áfram með ættarblóðið. Svolítið nasista aría legt.

Hverjar eru eiginlega ástæðurnar fyrir því að eignast barn?

“Basic Bitch” is a term that originates in American black pop culture and the term was popularised by comedian Lil Duval in August 2009 with his song “Basic Bitch”. In the song he rattles off various reasons why a woman might be a basic bitch. The reasons include having five children with five different men. At this time, basic bitch typically referred to a woman who thinks she is cooler, smarter, more independent, more mature, or more attractive than she really is.

Today, the concept of a basic bitch is associated exclusively with middle-class white women, who are considered to not have any original thought but only follow trends. In US culture “Basic bitches” tend to watch Sex in the City, listen to Taylor Swift and drink cinnamon spiced lattes.

“Basic bitch is a term used to condescendingly refer to women who have predictable or unoriginal style, interests, or behavior. The term has been criticized as misogynistic, though it has been reclaimed, to some extent, by women who have been labeled basic bitches.” (Dictionary.com Basic Bitch)