Ik ben omringd door allerlei soorten spullen in mijn huis. Met 1 blik in de ruimte kan je al gauw tientallen items oppikken. Ik besloot een foto-wandeling door mijn huis te doen, foto's makende van elk object dat een nostalgisch/genegen/vervreemdend gevoel oproept. Enkel de objecten die je direct tegen zou kunnen komen. Ik wilde de objecten ook niet verplaatsen, maar juist in zijn bestaande context fotograferen.
De foto's wilde ik maken met mijn Nintendo 3DS. Deels omdat ik (net als vroeger) eeuwig gefascineerd kan zijn door het 3D effect (en daar misschien wat mee wil doen), maar ook omdat ik juist herinneringen heb van vroeger waarin ik doelloos door huis liep met mijn 3DS en foto's maakte van vanalles.
De resolutie van deze foto's is 0.4 megapixel (640 x 480 px) en het constrast is zwak, dus achteraf gezien voelt het niet als bruikbaar, omdat ik het idee heb dat ik de foto's niet transformatief in kan zetten. Toch vind ik het wazige eraan wel passen bij het idee van nostalgie en herinneringen die daar gepaard mee gaan.
Van deze items heb ik geprobeerd bepaalde labels eraan toe te wijzen, om zo te documenteren hoe ik mij over deze items voel. Ik heb ervoor gekozen om voor een soort "kleur-barcode" documentatie te gaan, zodat ik (denk ik) makkelijker items met elkaar kan vergelijken.
Ook is interessant om na te gaan welke items ik over twijfel.
Ik merkte tijdens het maken van de foto's, dat het scherm altijd een seconde op zwart sloeg. Dat betekent dat ik na het maken van elke foto oog in oog stond met een reflectie van mijzelf (van het scherm af). Dit gaf mij direct de impuls-gedachte van "was dit object een terechte keuze? hoe voel ik mij hier precies over?". Ook voelde dit als een verbinding met mijzelf van 15 jaar geleden, die op dezelfde manier zo geëngageerd bezig was met zijn 3ds.
Deze foto's had ik afgedrukt en opgeknipt. Vervolgens heb ik de item in kwestie eruit gesneden zodat er alleen een silhouette overbleef. Hierachter had ik halfspiegelfolie geplakt, om hierboven genoemde reflectie te emuleren.
