Hindeloopen/Hylpen doet aan als het einde van de wereld. Het water kabbelt en wiegt zachtjes tegen de donker grijze rotsen. Het blauw van het IJsselmeer dat overgaat in een oneindig strekkende hemel. Kraaien die toevlucht zoeken in de kale bomen bij de grote kerk/Graet Serke, of die cirkels vliegen rondom de scheefgezakte toren. 
Geen auto's, maar honden en katten die zonnen op kleine bruggetjes en langs de waterkant, geduldig wachtend op de fuut die net het water in dook.

ZIEL VAN DRACHT

ZIEL AAN DE HORIZON

Deze gerichtheid op verre landen lieten de Hindeloopers ook in hun kleding tot uiting komen. In hun keuze van zowel de stoffen als de vormen van de kleding toonden zij zich ware kosmopolieten. Voor de hoofdbedekking keken zij duidelijk naar de mutsen en met potas geblondeerde vlechtenkapsels van Rusland en de Baltische staten. De oudste vorm van de wentke met de over de schouder uitstaande kapmouw is geïnspireerd door Engelse drachten. Attributen voor de dracht werden door de zeevaarders meegenomen van hun verre bestemmingen. Zij mochten in de naast de lading resterende ruimte voor eigen rekening handelswaar inladen of ze namen cadeautjes mee voor hun vrouw, moeder of dochter thuis. Ook werden stoffen en kledingstukken aangeschaft in handelscentrum Amsterdam tijdens het ritueel van het verwelkomen door de vrouwen van de schippers na het vaarseizoen bij terugkeer in thuishaven Amsterdam. Zij kochten daar bijvoorbeeld fraaie geruite bontjes en sitsen stoffen uit India. (Kitty de Leeuw, 'De identiteit van Hindeloopen')

Een voortdurende horizon. Lineare lijnen en het rustige kabbelde water van het IJsselmeer in contrast met de Zuiderzee. Ambachten en geduld. Traditie zonder eenvoud.