De afgelopen dagen heb ik veel nagedacht over contrasten. Zoals het heden en verleden. Klederdracht dat niet in het dagelijks leven gedragen wordt, maar wel is opgeleefd en nu door Aald Hielpen gemaakt en gedragen wordt in moderne stoffen, met historische iconografie, motieven en symbolen.
Maar vooral dacht ik veel na over de Zuiderzee, de Sea, het IJsselmeer. Hoe anders het hier honderden jaren gelden - of enkele jaren geleden voor de bouw van de afsluitdijk - is geweest. Het gevoel van Hielpen. De fenomenologie van de stad. Welke geuren je hier rook, hoe de mensen waren op straat, welke mentaliteit ze hadden en wat je hoorde als je over de dijk liep. De geschiedenis van Hindeloopen gaat over, en komt altijd weer terug bij de zee. Het waren hier zeevaarders, ze importeerden over zee en brachten handelswaar en kennis terug wat onmisbaar is geweest voor de ontwikkeling van de klederdracht en schilderkunst.

Ik wil graag een beeldend werk maken waarin die zee terugkomt. De afgelopen dagen heb ik veel het water gefilmd. Door macroshots te maken, ingezoomde details van het IJsselmeer en deze bij elkaar te clusteren als ‘bewegend’ collage, maak ik de impact van het water grootser. 

Ook heb ik nagedacht over een beeldende interpretatie van ‘een golf’ uit de Zuiderzee in klederdracht. Gesteven séandooken (met bûnte mûtse) in Oost-Indisch bont en kleurrijke sitsen wil ik als kleurrijk geheel in de vorm van een golf hangen in de Hervormde kerk van Hindeloopen. De kleuren geïnspireerd op de verschillende fases van een Hylperse vrouw, waarin ik zowel de zeven rouwfases als de bruidskleuren: melk en bloed, en de kindermuntjes van sisten gebruik. Een schakeling van kleuren dat een verhaal over deze kleine stad verteld

Zoals ik het werk nu voor mij zie, is deze tweeledig waarin in het museum op het blauwe plafond op de bovenste verdieping, of in het trapgat, de video’s van de ‘de Sea’ te zien zijn (daarin ligt de uitdaging bij de audio en goede plaatsing van de verschillende video fragmenten). En de kerk is de hangende installatie van séandooken te zien en wellicht meer context over de impact van het verdwijnen van de Zuiderzee.
Een mogelijkheid zou ook zijn de hangende installatie te installeren in de binnenkomt hal van het museum.

Naast het verdwijnen van de Zuiderzee wil ik dit werk ook terugkoppelen aan een ander belangrijk moment in de historie van Hindeloopen: de vergeten Watersnoodramp van 1825.
De video’s zijn gemaakt in het gedeelte van Hindeloopen wat in de zee verdwenen is en de vele lege hoedjes in de kerk representeren de sporen van de verloren bewoners, huizen, objecten en het vee.