Het is gek. Doordat ik zo laag heb gezeten in mijn gevoel ben ik bewuster geworden en kan ik meer genieten van de kleine en grote momenten. Deze geluksmomenten triggeren weer het gemis en verdriet.
Het zijn twee tegenpolen die elkaar versterken en kunnen activeren.
Het is me ook opgevallen dat het contrast van mijn gevoelens heel groot kan zijn. De foto's hiernaast zijn bijvoorbeeld op dezelfde dag genomen. Ik ben gelukkig, maar soms komt het nog zo hard binnen, alsof het gister is gebeurd. Ik heb dat heel lang heel lastig gevonden. Het leek alsof elk geluks moment gevold werd door intens verdriet.
Schrijven is mijn uitlaatklep. Als ik niet weet wat ik met mijn gevoel moet, omdat het zo intens is, dan ga ik gedichten schrijven. Als ik opa en oma of Indy heel erg mis of ik wil ze iets vertellen, dan ga ik brieven schrijven. Zit ik in de knoop met mezelf, zowel mijn gedachtes of gevoelens, dan ga ik mijn hoofd leegschrijven. Ik schrijf letterlijk alles van me af. Het heeft een rustgeven effect.
Ik was aan het fietsen door een stad en ik werd door iets of iemand achterna gezeten. Op een gegeven moment keek ik een zijweg in en zag ik dat een meisje/jonge vrouw werd aangereden door een auto. Ik wilde helpen, maar ik dat kon niet, omdat ik zelf op de vlucht was. Ik voelde me heel schuldig in mijn droom
Ik droomde dat ik naar boven liep in het huis van mijn ouders. Als de deur van mijn broers slaapkamer op staat kun je door het raam, het raam van de buren zien. Uit automatisme kijk ik altijd door dat raam naar buiten. In mijn droom zag ik Indy in een keer staan achter het raam van de buren. Ik schrok echt heel erg. Ze keek me aan maar ze zei niks.
In deze droom stonden we in de woonkamer van mijn ouders. Indy stond te kletsen met een aantal andere mensen. Ik stond er ook bij en probeerde tegen haar te praten, maar ze hoorde me niet. Het leek alsof ze me negeerde, want de andere mensen konden mij wel horen, maar Indy keek me niet eens aan. Ik begon te roepen, maar ze hoorde me nog steeds niet.
Na de eerste drie maanden van mijn onderzoek had ik weer een droom over Indy. Deze keer was ze wel kon ik haar wel bereiken. Ik was verbaasd en enorm blij dat ze me eindelijk kon horen. Vervolgens gaf ik haar een knuffel.
Voor de zelf observatie probeerde ik schetsen te maken van de dromen die ik heb gehad van Indy en die ik me kan herinneren. Toen realiseerde ik me dat Indy altijd onbereikbaar is in mijn dromen. Dit komt overeen met het laatste moment dat ik haar zag. Ze fietste van me weg en ik riep haar na, maar ze kon me niet horen, waarna ze uit mijn zicht verdween.
Cisco en ik gingen samen naar het concert van Blackwave. in Antwerpen. Op de terugweg in de auto hadden we het over zijn vader. De vader van cisco was gediagnostiseerd met kanker en had nog maar een paar maanden te leven. Hij vertelde ook hoe het met hemzelf ging. Wat mij het meeste is bijgebleven was dat hij zei:
Het hoort niet zo te zijn. Een ouder hoort eerder te gaan dan de kinderen, maar niet op deze manier.
De vader van Cisco is overleden op 16-12-2023. Vrijdag 22 december gaan we met de vriendengroep naar de herdenking om Cisco en zijn familie te steunen.
We hebben sowieso regelmatig contact, maar nu wat meer. Ook over hoe het met hem gaat en niet alleen maar lollen. Hij praat er heel knap over. Het is bijzonder en mooi dat onze vriendschap nu sterker wordt. Dit laat wederom zien dat mensen dichter bij elkaar kunnen komen in moeilijke tijden.
We zagen elkaar toen we met een aantal vrienden hadden afgesproken in het weekend. Hij vroeg waar ik nu mee bezig was, dus vertelde ik over mijn onderzoek naar rouw. We kletsten er even over, maar 1 ding is mij het meest bijgebleven:
Robbe zei dat hij zelf nog nooit een dierbare is verloren, maar dat hij wel rouw wil meemaken. Niet omdat hij iemand wil verliezen, maar omdat rouw en het rouwproces onderdeel is van het leven.
Toen ik een tijdje later met mama in de auto zat hadden we het over de voortgang van mijn project. Ik probeerde de juiste woorden te vinden over mijn doel van het project. In het gesprek vertelde ik ook over mijn gesprek met Robbe, dat hij rouw nog nooit heeft megemaakt, maar dat hij dat wel wil. Mama was helemaal verbaasd: "Nou hij moet blij zijn dat hij dat nog nooit heeft meegemaakt!". Ik moet nog steeds lachen om haar reactie, want ik snap het. Haar hoofd ging meteen naar de pijn en het verdriet, maar toen ik uitlegde dat het bedoelt was vanuit een ander perspectief snapte ze mij ook: rouw is onderdeel van het leven en Robbe wil een volledig leven lijden, eentje waarin hij ook alle shit meemaakt. Ik denk dat dat juist een mooie kijk en houding is naar het leven. Zonder regen geen maneschijn.
Ik vroeg Armia, een docent van mij, om input voor mijn onderzoek. Toen ik vertelde over het onderwerp vroeg hij of ik zelf last heb van rouw. (Het viel me op dat hij het woord last gebruikte). Ik deelde mijn ervaring met het overlijden van Indy. Vervolgens vertelde hij dat zijn broer 5 jaar geleden is overleden in een motorongeluk. Een aantal punten uit het gesprek zijn mij bijgebleven:
- Hij viert zijn verjaardag niet meer. Geen een feestje is meer compleet.
- Dan maar drinken, dit verdoofd de pijn.
- Andere zijde is de opwelling van energie. De drang om extra zijn best te doen, om zijn broer trots te maken. Een wil om alles uit het leven te halen.
Het laatste punt herkende ik heel erg, maar ik had dit nooit gezien als onderdeel van rouw. Het was voor mij een realisatiemoment. Een ohhhh ja tuurlijk dit hoort er ook bij.
Ik was met dirkje aan het bellen, want ik had een vraag (geen idee meer welke), maar uiteindelijk hadden we het wederom over mijn project. Ik vertelde dat ik zocht naar een manier om mensen niet alleen te laten voelen. Het verlies van Indy heb ik samen met mijn vriendengroep doorgemaakt en wij vinden nog steeds veel steun bij elkaar. Vaak is samenzijn al genoeg, zonder er over te praten.
Dirkje zei: "Laat maar zien hoe dat is."
Toen dacht ik ja, daar heb je een punt. Hoe doe ik dat? Hoe ziet het er eigenlijk uit? Dit houd ik in mijn achterhoofd
