Voor de eerste visualisatie les moesten we een collage maken. Ik ben aan de slag gegaan met materialen die ik thuis had liggen en vanuit daar ben ik gaan bouwen. Ik begon met een stuk stof, maar die was te plat. Rouw is alles behalve plat. Dus toen ben ik plooien gaan maken in gouddraad, als een soort romantisering van de littekens die je oploopt. Ik heb niks stevig vastgezet, omdat ik hiermee wilde verwijzen naar de eerste weken van rouw, waarin het (voor mij) voelde alsof ik alle kracht nodig had om mezelf een beetje bij elkaar te houden. Vervolgens moest ik aan bloemen denken. In ieder geval in de Nederlandse rouw cultuur wordt er veel gebruik gemaakt van bloemen. Toevallig had ik nog een bos rozen staan die aan het verwelken waren. Perfect om te gebruiken als stempels. Ik heb ook kleine gedichtjes toegevoegd die ik zelf heb geschreven. Ze liggen 'verborgen' achter een stukje kalkpapier. Hierdoor kun je de 'echte emoties' wel zien, maar alleen als je genoeg moeite doet om het te kunnen lezen. Toen ik dacht klaar te zijn zag ik de stukjes reststof liggen. Deze heb ik onderdeel gemaakt van de collage, maar niet vastgezet. Hiermee wil ik verwijzen naar het gebroken/verloren/achtergelaten.
Voor deze opdracht moesten we een trailer maken voor je onderzoek. Ik wist best lang niet wat ik hiervoor wilde doen. Het voelde alsof ik in een trailer nooit mijn onderwerp volledig kon verbeelden. Uiteindelijk ben ik voor een vrij simpel concept gegaan. Ondanks de eenvoud zit hier heel veel in van rouw en zit er een herkenningspunt in voor iedereen: instagram.
Deze trailer laat zien dat je leven niet stopt na het verlies van een dierbare, maar dat de behoefte om deze persoon in herinnering te houden blijft. Het verbeeld het verlangen om deze persoon te zien en te horen. Het laat zien dat je teruggenomen kan worden in de tijd en de herinneringen opnieuw wilt beleven.
Het is een eenvoudige, maar realistische weergave.
In deze audio wilde ik het contrast benadrukken. In het begin hoor je alle levendigheid, waarna alle commotie wegvalt en het kwetsbare overblijft. Het meisje wat je hoort zingen is Indy, mijn overleden vriendin. Op de achtergrond hoor je zachtjes een opname van een huilende ik, die ik heb opgenomen tijdens zelfobservatie.
Tijdens de visualisatie les van twee gastdocenten gingen we een workshop ontwerpen gericht op ons onderzoeksonderwerp. Ik heb de workshop Durf te voelen bedacht. Het idee erachter is een soort rouwgroep die mensen een plek aanbiedt in een open, rustgevende ruimte los van alle meningen en verwachtingen, waar ze alles mogen voelen en doen wat ze anders niet durven of behoefte aan hebben. Als je behoefte hebt om te praten met iemand die ook rouwt dan kan dat. Mocht je alles er uit willen dansen, doe het. Helpt het jouw om je gevoel te uiten op een schildersdoek? Pak de kwast op en ga schilderen. Wil je je liever even terugtrekken, maar niet alleen zijn? Zoek een rustig plekje. De andere zijn altijd in de buurt.
Deze workshop wil een veilige omgeving zonder vooroordelen bieden aan rouwende mensen. Durf te voelen laat zien dat er verschillende manieren zijn om om te gaan met rouw en alle emoties die hierbij komen kijken.
Als alles mogelijke was, hoe zou je expositie er uit zien?
Dan zou ik verschillende werken maken die verschillende lagen van rouw verbeelden. Wat voor soort kunst het is hangt af van wat het beste past bij de verbeelde laag. Het kan bijvoorbeeld een video installatie, beeldende kunst of een kledingstuk zijn. Er is een bepaalde verbindende factor waardoor duidelijk is dat ze allemaal bij elkaar horen.