Tijdens mijn onderzoek heb ik een speciaal oog en oor ontwikkeld voor regenwormen. Elke keer als ik ergens iets hoorde of zag over regenwormen, was ik meteen alert. Om mij heen zag ik steeds vaker regenwormen, en moest ook weer denken aan films en schoolprojecten waar regenwormen in voor kwamen.
Maar hetgeen wat mij het meest opviel, en raakte, was de hoeveelheid regenwormen die ik op de stoep tegenkwam: vaak gruwelijk verminkt, uitgedroogd of nog (net) levend. Het roept veel vragen op: waarom liggen ze op de stoep? Komen regenwormen die op een bosgrond terecht komen, ook zo ten einde?
Het lijkt erop dat onze leefomgeving niet altijd zo regenworm vriendelijk is. De regenwormen op de stoep vielen mij nooit zo erg op, en ik hoor er ook nooit iemand iets over zeggen. Daarom wil ik daar op deze pagina even bij stil staan. Bijna elke keer als ik een regenworm vond, heb ik dat gefotografeerd. Ik twijfel eraan of het wel ethisch verantwoord is om deze regenwormen te fotograferen en ze vervolgens tentoon te stellen in mijn onderzoek. Misschien had ik ze beter gewoon kunnen begraven, letterlijk zand erover. Maar ik vind het toch belangrijker dat ze een keer gezien worden, ik kan er wel over vertellen maar een foto geeft in dit geval toch een completer beeld.
Het gaat voor mij om een stukje bewustwording, maar vooral ook als aanleiding om na te denken over andere manieren waarop we met regenwormen om kunnen gaan, over hoe we onze leefomgeving anders kunnen inrichten. Het geeft context over waarom ik ervoor heb gekozen om specifiek die regenwormen en het ondergrondse leven te onderzoeken.
De locaties van waar de regenwormen lagen, was altijd op de stoep of fietspas, dichtbij een berm of ander soort grasveld.
