Mijn onderzoek begon oorspronkelijk met een bredere vraag; wat is de relatie tussen mens en object? Om mijn onderzoek specifieker te maken ben ik eerst gaan lezen over verschillende onderwerpen rondom objecten, dit kan teruggevonden worden onder het kopje ‘literatuuronderzoek’ bij ‘onderzoeksmethodes’. Dit heeft me geholpen om mijn fascinaties te vinden binnen dit onderwerp en een basis gegeven om mee het veld in te gaan.
De eerste onderzoeksmethode die ik heb toegepast is een observerende houding aannemen tijdens bezoek aan kringlopen en de verzamelaarsbeurs in Utrecht Jaarbeurs. Op de verzamelaarsbeurs bestonden de meeste hallen uit curiosa, ik zag de meest wonderlijke objecten, maar ik vond toen dat er ook veel rotzooi tussen zat, dit maakte me zo nieuwsgierig naar waarom mensen deze objecten willen verzamelen. Tijdens het observeren in kringlopen kwam ik ook terecht bij mevrouw Tabbernee, zij heeft een curiosawinkel in het Oude Noorden in Rotterdam. Ze vertelde me interessante verhalen over de objecten die ze heeft in haar winkel. Ik besloot toen dat ik vaker bij haar langs zou gaan, om op verschillende manieren haar verhalen te laten vertellen over haar verzamelen en over haar objecten, deze gesprekken heb ik ook opgenomen. Ik vertelde haar niet over mijn onderzoek, ik wilde niet de studenten rol aannemen, ik wilde haar niet afschrikken en het zou het de gesprekken kunnen beïnvloeden. Ook merkte ik dat ik die manier zelf comfortabeler vind. Ik heb door haar verschillende verhalen weten te winnen voor de audio voor mijn installatie, verhalen over verschillende objecten, waarin ze verteld over de geschiedenis, oorsprong en systemen. Ook vertelde ze uitgebreid hoe het verzamelen bij haar is begonnen en wat voor vormen dit aannam door de jaren heen.
Elke ochtend fiets ik door een lange straat van mijn huis naar het station in Schiedam. Het is een lange straat die grenst aan een oude arbeiderswijk. Tijdens deze dagelijkse fietsroute viel mij steeds vaker op dat mensen veel spullen in hun raamkozijnen hebben in deze specifieke straat. Ik besloot een keer naar het station te lopen in plaats van te fietsen en nam een omweg door de arbeiderswijk. Toen bleek dat de raamkozijnen in de stationsstraat nog maar een kleine introductie waren van de gedecoreerde raamkozijnen die ik verder in de wijk tegenkwam. Ik besloot de dag erna een camera te huren en dit te documenteren. Dit was veel spannender dan ik had verwacht, het is best intiem om zo recht voor iemands raam te gaan staan en een foto te maken, dat ik vaak niet kon zien of er iemand achter het raam zat door de reflectie maakte het extra spannend, daarom zijn veel beelden vanaf de zijkant geschoten. Ook als andere mensen op straat liepen voelde ik me betrapt. Tijdens deze onderzoeksmethode werd ik dus heel bewust van mezelf, ik probeerde me dan meer als ‘kunstachtig’ type te portretteren door wat ik aandeed, zodat mensen dat zelf als reden zouden bedenken, als ze mijn gedrag afwijkend zouden vinden; “oh een fotograaf, of artistieke student’”. De raamkozijnen geven een kijkje in het huis van iemand, wat ze graag on display zetten, het zegt wat over de levensstijl, ik werd benieuwd naar wat deze objecten over hen zeggen.
Ik ben elke week naar een andere wijk gegaan om telkens nieuw beeld te schieten. Ik begon steeds dezelfde soort objecten tegen te komen. De leukste raamkozijnen waren die met allerlei prullaria erin, het zijn vaak dezelfde soort wijken waar je dit ziet, meer volks- en arbeiderswijken, dus uiteindelijk ben ik dit expres gaan opzoeken. Ik heb uiteindelijk veel patronen kunnen zien en verbanden kunnen leggen door deze fotoreportage tijdens het structureren, hier vertel ik meer over onder het kopje ‘Reflecteren en structuren’.
Ik wilde graag een creatieve manier vinden om iemand te interviewen, Ricardo (bachelor) vertelde tijdens een coachsessie dat hij zich wel eens heeft moeten voorstellen aan de hand van zijn sleutelbos. Dit inspireerde me om ook mensen verhalen te laten vertellen aan de hand van de objecten die aan hun sleutelbos hangen. Ik vond dit een mooi idee, omdat het een voorwerp is die je altijd bij je hebt. Mensen vertelde graag over de dingen die aan hun sleutelbos hangen omdat het vaak gelinkt is aan iets waar ze zijn geweest, een mooie vakantieplek bijvoorbeeld, of omdat ze het van een speciaal iemand hebben gekregen. Ik kreeg verhalen over het uitstrooien van iemands vaders as, tot break-ups met ex vriendjes en vriendinnen. Ook zaten er vaak functionele dingen aan zoals bieropeners en belletjes om de sleutel te kunnen vinden in hun tas door middel van geluid.
Aan het eind van mijn onderzoek ben ik langs geweest bij een verzamelaarster en een hoarder.
Ik mocht bij verzamelaarster Kyra thuis langskomen in Rotterdam. Ik ben te weten gekomen waar het verzamelen vandaan komt, waarom ze verzamelt en wat de keerzijde zijn aan het obsessief verzamelen. Ik kon opmaken uit wat ze vertelde waar de waarde bij haar ligt in haar objecten, ook kon ze mij dit zelf vertellen.
Na de kerstvakantie ben ik mee geweest met opruim coach Nienke naar haar cliënt Hans met hoarding problematiek. Ze loopt al een tijd mee met Hans, ze hebben al zijn huis opgeruimd, nu had hij nog een garagebox die vol stond en geordend moest worden. Nienke is al 27 weken zwanger en kon niet meer tillen, dus zij vond het eigenlijk erg fijn dat ik meeging, dit betekende ook dat ik al het sjouwwerk kon doen, wat ik fijn vond, zo kon ik ook Hans zijn vertrouwen winnen en gesprekken beginnen.
Ook bij Hans kon ik goed achterhalen waar het hoarden vandaan komt, hoe het is ontstaan en waarom hij specifieke objecten verzamelt. Meestal hebben hoarders last van schaamte en is het nodig eerst een band op te kunnen bouwen, maar Hans had eigenlijk geen schaamte en is een erg open persoon. Hij vertelt graag en was enthousiast over mijn project. Zijn passie is namelijk audio-apparatuur en sleutelen aan dergelijke, dus mijn expositie vond hij wel een mooi idee. Het was een heel waardevolle dag.
