Mijn vader liet mij op dertienjarige leeftijd de film Elephant van Gus van Sant zien. Voor het eerst voelde ik iets wat ik niet eerder had gevoeld, namelijk zowel afschuw als aantrekking. De film liet me niet meer los. Iedere week ging ik langs mijn vaders atelier -hij was beeldend kunstenaar- om samen met hem een arthouse film te kijken. Soms nam ik een dvd mee naar huis en keek ik die alleen, op de kleine televisie in mijn slaapkamer. Vanaf die leeftijd is er een diepgewortelde passie voor film bij mij ontstaan die mij heeft gebracht waar ik nu ben. Ik heb film maken gestudeerd aan de kunstacademie, jarenlang recensies geschreven en doe nu de marketing en communicatie voor de filmafdeling van een arthouse cinema in Rotterdam. Soms vraag ik me af in hoeverre mijn opvoeding hier invloed op heeft gehad. Hoe is deze passie ontstaan? Hoe heeft mijn vader die situatie gecreerd? Ook rees bij mij de vraag hoe het was geweest als ik niet in een kunstenaars gezin was opgegroeid. Had ik dan al die prachtige films gemist? Worden andere jongeren ook wel genoeg geconfronteerd met dit soort films?
Mijn functie als filmmarketeer vind ik heel interessant: ik heb namelijk totaal geen marketing en communicatie achtergrond, maar juist een achtergrond als maker. Ik doe dit werk omdat ik het liefst de hele dag bezig ben met film en met mensen hierover in gesprek wil gaan. Ik moet zorgen dat er zoveel mogelijk mensen naar de film komen, maar dit komt dan ook voort uit een noodzaak die ik voel ten opzichte van het medium en de mens, en niet omdat we winst moeten maken.
Nou weet ik dat er vanuit het filmhuis ook behoefte is aan een jonger publiek. Sterkte nog, een noodzaak, aangezien ons publiek veroudert maar Rotterdam verjongt. De relevantie is dus duidelijk: Als het publiek niet jonger wordt, hebben we op een gegeven moment geen publiek meer. Maar hoe ga ik daar mee om? Hoe uit zich dat ind e communcatie? Hoe uit zich dat in de werkzaamheden: in de communicatie maar ook in de programmering? Hoe maken wij het relevant voor het jongere publiek?
Hoe kan ik jongeren iets mee geven van de films, zonder dat ze direct de hele film moeten kijken? Hoe kan ik ze teasen? Ik heb TikTok aangemaakt.
Het was het eerste waar ik een sterke eigen mening over vormde. Iets waar ik trots over vertelde, waar ik me zelfverzekerd over voelde. Het eerste waarvan ik het idee had dat mensen mijn mening waardeerden/ serieus namen.
Ik had op mijn 15e al een blog waarin ik filmrecensies schreef en ik deed mijn profielwerkstuk over remakes van Europese arthousefilms. Met mijn tekendocent praatte ik iedere week over de films die we hadden gezien. Ik had er graag op die leeftijd meer mee gedaan, zoals bijvoorbeeld een filmavond organiseren.
"Soms zie je een film1 en is de wereld daarna niet meer hetzelfde. Zo’n film voegt iets aan je bestaan toe: nieuwe kennis of een nieuwe kijk op de wereld. Soms dragen films bij aan onze ontwikkeling en soms staan ze op scharnierpunten in ons leven. Veel mensen kunnen desgevraagd een film noemen die ze veranderd heeft."
https://adoc.pub/kijk-een-zoektocht-naar-transformatie-van-jongeren-door-film.html
12 december 23.49
KINO rotterdam, IRREVERSIBLE, time destroys everything
Ik kan niet uitleggen wat film met me doet. Ik kan er niet over praten, het niet onder woorden brengen. Ik kan het alleen voelen. Net als in de film, kijk ik terug. Vooruitkijken is terugkijken. Ik denk aan de momenten in papa's atelier. Het moment dat ik Irreversible voor het eerst zag. Ik ben net als toen misselijk. Ik was vergeten dat ik misselijk was geworden, tot ik net in de zaal hetzelfde voelde. Ik was bang dat ik flauw zou vallen. Ik wist niet meer dat dat kon.
Mijn broer was stil, kon er ook niet veel over kwijt, behalve een zucht en een steun. "Pohh, wat een film." Buiten zei hij: "dit is hoe ik film wil zien. Dat het zoiets met me doet en me helemaal omver blaast." Of het nou positief, negatief, klein of groot is. Film kan dat. Hij stuurde me een uur later nog een appje met daarin alleen de woorden "wat een film".
Ik moest huilen bij de aftiteling. Daar begint de film mee. Ik dacht aan mijn vader en hoe hij met ons mee keek, net als toen hij de film voor het eerst aan ons liet zien. Hij wist wat ons te wachten zou staan. Waarschijnlijk glimlachte hij bij het idee wat voor shock er door de zaal zou trekken. Een man zei "veel plezier" toen de lichten uitgingen. Net als mijn vader altijd deed.
Je leven begint altijd bij het einde. Alles wat ik doe is gebaseerd op iets dat ik eerder heb gedaan. Ik kan alleen naar mijn leven kijken als een film die achteruit afgespeeld wordt. Mijn hoofd bonst.
DIT DOET ECHT WAT
DIT IS NIET NORMAAL
Its more than just that scene. Its more than just a movie.
Op welke manier kan ik als maker, vanuit mijn rol als filmmarketeer, jongeren in contact brengen met arthouse film?
INTERVIEW MET FILMMAKER/FILMLIEFHEBBER
Doel:
- Is de maker bezig met de toeschouwer
- Wat film belangrijk maakt
-
Waarom maak jij films?
Moeten jongeren naar (jouw) films kijken?
Wat maakt film in het bijzonder zo'n relevant medium?
Waarom is film voor jou belangrijk?
Welke film is voor jou bepalend geweest?
Als alles kon: wie zou dan jouw films moeten zien?
*erbij zetten wat dit was*
Mijn passie voor film ontstond nadat ik op mijn 14e Elephant zag. Voor het eerst voelde ik afschuw en aantrekking tegelijk. Het maakte diepe indruk.
Welke film maakte diepe indruk op jou en waarom? Hoe oud was je toen?
ZOE: Jackie Brown, omdat het de eerste vrouw van kleur was die powerfull werd gepresenteerd (in mijn ogen). Ik was denk ik een jaar of 9/10 toen ik hem zag.
MEES: Lord of the Rings
ESMEE: "Valentijn, van Hetty Nietsch, 11 jaar. Ik wilde hierdoor documentairemaker worden. Raakte me heel erg."
HUGO: "La Vita e Bella. Ik denk dat ik 11 was ofzo. Misschien wat ouder. Heeft me diep geroerd, emoties laten voelen waarvan ik niet wist dat ik ze had. De liefde van de vader voor zijn zoon ondanks de omstandigheden. Bizar mooi. De kunst alles te kunnen relativeren. Humor op desolate plekken te vinden."
PATRICK: "Natural Born Killers. Het absurdisme in combinatie met actie. Ik was 16 ofzo.
ROZAN: "Le premier jour de reste ta vie heet de film volgens mij. Over familie, opgroeien, verliefd worden. En over de dood ging het. Hartverscheurend en mooi. Ik was 15"
BAS: "La Haine."
ILJA: "Mathilda. Was zo'n gekke, enge film als kind, maar toch ook zo leuk en grappig. Denk een jaar of 8?
MARTINE: "Pan's Labyrinth. 19 jaar. Ik woonde toen in Spanje. Het verhaal speelt zich af vlak na de Spaanse burgeroorlog. Super mooie film over een meisje in de harde realiteit en haar mooie fantasiewereld. De combinatie tussen oorlogsituatie en fantasy vond ik mooi.Hoofdboodschap: in moeilijke situaties kan je ontsnappen aan de realiteit, via je fantasie.
Analyse: Er zijn films die dus relevant zijn voor jongeren: Zoe, zelf een vrouw van kleur, benoemt dat ze zich op 9/10 jarige leeftijd voor het eerst gerepresenteerd voelde na het zien van Jackie Brown. Esmee, zelf documentairemaker, zag op 11-jarige leeftijd een documentaire waardoor ze zelf films wilde gaan maken. Hugo benoemt dat een specifieke film hem op zijn 11e emoties liet voelen die hij nog niet eerder had gevoelt. Martine zag met name de kracht van verbeelding en hoe zo'n film je een boodschap meegeeft die je kan helpen in het dagelijks leven: dat je door fantasie kan ontsnappen aan de realiteit.