Art for our sake School arts classes matter more than ever - but not for the reasons you think By Ellen Winner and Lois Hetland | September 2, 2007
“De vrije verbeelding, tot ieders beschikking, vergroot onze wereld, laat nieuwe mogelijkheden zien. Beeldende kunstenaars, experts in verbeelding, motiveren ons die vrijheid te gebruiken…. Sta even stil bij dit morele vraagstuk. Stel je het voor. Je bent een kunstenaar.” (Zijlstra, 2020, p290)
“Each of these habits clearly has a role in life and learning, but we were particularly struck by the potentially broad value of four other kinds of thinking being taught in the art classes we documented: observing, envisioning, innovating through exploration, and reflective self-evaluation. Though far more difficult to quantify on a test than reading comprehension or math computation, each has a high value as a learning tool, both in school and elsewhere in life.”( Ellen Winnen, Lois Hetland, 2007)
Lucero, J. C., & Lewis, T. E. (2018). Wallowing in Weird Passions: A Conversation on Art, Collecting, and Studying with Jorge Lucero and Tyson E. Lewis. Visual arts research, 44(1), 76–88. https://doi.org/10.5406/visuartsrese.44.1.0076
“To me, this is really what studying is all about: dwelling in the slow rhythm of a collection, finding allegorical connections that never end. “(2018, Lucero & E. Lewis)
De praktijk van Beeldende kunst is voor mij het verzamelen van beelden. De kunstenaar zet die beelden in een andere context met als doel om een soort van verhaal te vertellen. Het uit context geplaatste beeld is hopelijk vatbaar voor meerdere perspectieven. De beschouwer van dat beeld heeft de mogelijkheid om zich te verhouden tot dat verwrongen beeld. De kunstenaar reflecteert op zijn omgeving door te communiceren met zijn kunstwerken. De beschouwer reflecteert op de reflectie van de kunstenaar. De beschouwing en de observatie zijn daarom twee aparte fenomenen die voor mij van groot belang zijn om te onderscheiden als kunstenaar. Het is een proces van introspectie van de kunstenaar naar een vorm van zelfreflectie van de beschouwer. Dat proces mag en kan poëtisch zijn.
“How is it that the everyday making of things grows into that form of making which is genuinely artistic? How is it that our everyday enjoyment of scenes and situations develops into the peculiar satisfaction that attends the experience wich is emphatically esthetic?”(Dewey, 2005, p11)
Dewey, J. (2005). the live creature. (red) Art as Experience.. ( pp. 11)New York, verenigde staten: Penguin
Jos van Est
Research day 19/11/22
Dit was een heel belangrijk gesprek voor mij. Ik was aan het worstelen met waarom ik mijn onderzoek deed. Waarom doe ik dit onderzoek als kunstenaar? Ik kon moeilijk mijn onderzoek verwoorden. Maar toen vroeg Jos aan mij om meer te vertellen over mezelf en mijn kunstenaarschap. Ik vertelde over mijn werk en dat kon wel vertellen. Door dat gesprek kwam ik tot de conclusie dat mijn werkwijze en kijkwijze niet zo verschillend was met hoe ik te werk aan het gaan was met mijn onderzoek. Ik kijk in mijn eigen werk naar micro en macro en ik probeer die verhouding te verbeelden. Dit probeerde ik ook te doen in mijn onderzoek maar het grote verschil is dat ik kijk naar het individu en hoe het individu zich plaats in het geheel van een groep en zo observeer ik welke dynamiek er ontstaat.
MOTIVATIE
Mijn motivatie om meervoudigheid te onderzoeken komt uit de persoonlijke drang. Ik ben zelf eenzijdig opgevoed. Ik voelde dat in mijn directe omgeving zelden creativiteit werd erkent. In mijn vroegere school carrière werd het bezien als iets tweederangs. Het is een “softskill” (wat een verschrikkelijk woord is dat) dat je goed kan bv.tekenen. Het levert niets op. Zelfs als ik afgestudeerd was als Beeldende kunstenaar was er veel onbegrip voor creativiteit. Ook tijdens mijn bachelor was er maar één manier van creativiteit namelijk de juiste creativiteit. De visie van de school of de docent.
Ik vind dat creativiteit van aard meervoudig moet kunnen zijn. Zeker in kunstonderwijs. Het is wat creativiteit creatief maakt. Een kunstenaar moet kunnen spelen met perceptie en positie. Maar dat is niet altijd meetbaar binnen in een systeem omdat de kunstenaar het systeem zelf heeft ontworpen. Ik hoop met dit onderzoek de relevantie van meervoudigheid in kunstonderwijs, maar ook in mijn eigen kunstpraktijk zichtbaar te maken.
Ik heb gekozen voor meervoudigheid, omdat ik als Beeldende kunstenaar vind dat het woord tactieler aanvoelt. Ik associeer meervoudig met ontplooing. Dit past bij het materiaal dat ik ga gebruiken voor mijn workshop
De meervoudigheid van betekenissen zorgen er voor dat er mogelijkheid is om in dialoog te staan met elkaar zonder vooroordelen. Meervoudigheid benoemen is geen beperking maar een verrijking voor kunsteducatie
"De Verbeelding verruimt en verdiept met behulp van symbolen onze zintuigelijke werkelijkheid en verlevendigt haar met inhoud voorbij de grenzen van we strikt genomen kunnen waarnemen. Ze geeft houvast zonder ons vast te zetten."(Zijlstra, 2020, p188)
Voor mij betekent dit dat waarneming niet altijd objectief/ meetbaar moet zijn. Er is geen nulpunt. De verbeelding geeft ons ruimte om waarneming te vervormen en buiten een meetbare context te plaatsen. Voor mij is dit een vorm van meervoudigheid te laten zijn. Iets waar ik probeer rekening mee te houden als kunst Educator.
imagination
Hoe is die verhouding tussen het detail en de grotere omgeving? Hoe verbeeld ik me het detail vanuit de grotere context?
De kunstenaars is een verzamelaar
in dit onderzoek is de reflectie verbeelding van de groep.
De wederzijdse verijking van de allegorist
De begeleider
De onparteidige maker
Is de reflectie het beeld/kunstwerk?
Is het Kunstwerk de reflectie van mij of de groep?
Is het beeld voldoende als reflectie?
connection
Kan iemand met dat verhaal zich verhouden? Zijn er gelijkenissen en verschillen in hun perceptie?
Ik was voor een kunstwerk een blok epoxy aan het schuren. Naarmate ik verder en verder schuurde worden de imperfecties van de blok zichtbaar. Als ik met dit materiaal bezig ben, begrijp ik het materiaal beter en beter. Het normaal heldere materiaal word troebel, ik kan niet zien waar ik mee bezig ben. Door enkel en alleen de troebelheid te poetsen krijg je terug een beeld van je proces. En dan worden de imperfectie van de epoxy duidelijk.
Tijdens dit proces dacht ik na over de connectie die je met je materiaal hebt. En wat de gelijkenis is met de connectie met je medemens. Die imperfectie en troebelheid is wat ons mens maakt. Als ik constant de troebelheid van de mens wil wegvagen geraak ik niet verder met het werk. Als ik het niet doe heb ik geen oog voor de imperfecties. Het is laag na laag een ritme zoeken hoe je met je materiaal en medemens omgaat. Niet snel, niet te traag.
“Contrast of lack and fulness, of struggle and achievment, of adjustment after consummated irregularity, form the drama in which action, feeling, and meaning ar one. The outcome is balance and couterbalance.“
P15 John Dewey, Art as experience.
De erkenning van de gelaagdheid van onze medemens maakt het erkennen van meervoudigheid mogelijk. Het grote verschil is dat epoxy alleen maar epoxy is. Het is een enkelvoudig materiaal. Het is alleen maar de associaties die ik maakte tijdens het werken ermee die persoonlijkheid geven aan die blok epoxy. Onze naasten zijn bij wijze van spreken materialen die ook associaties maken met hun omgeving. Het zijn meervoudige materialen waarmee ik een connectie wil maken en hopelijk andersom. De wisselwerking tussen de enkelvoudige perceptie die we zouden hebben van de ander en de meervoudige gelaagdheid die er volgens mij werkelijk is, vind ik fascinerend als kunstenaar. Het is iets wat me bezighoud en motiveert om een connectie te maken met de ander.
Variatie in verbeelding
Inlevingsvermogen stimuleren
Educatief belang van inclusie veiligheid en open dialoog
maar als kunstenaar welke beelden als colectief
introspectie zelfrelfectie als groep
polyphonie
De potentie van inclusie/veiligheid in een diverse complexe wereld.
Persoonlijk als kunstenaar interresant
Maatschappelijk heel relevant
mogelijkheid in plaats van limiet
Duurzaamheid
Het balang van meervoudigheid in Kunsteducatie
Maarten
"not to equilize but to resonate"
De gemakkelijke weg om een maatschappij waar iedereen gelijk is, is om het uniform te maken. Iederen naar een bepaalde norm te vormen.
Willen we dit echt?
Wat laat dit toe? niet veel denk ik
Wie beslist dit?
Is er dan nog ruimte voor schoonheid en vernieuwing?
Voor mij zit het estetische in de andersheid van de ander.
Een oog voor andersheid ontwikkelen past direct in het kunseducatieve veld.
De complexiteit zit in de meerstemmigheid die, als de voorwaarde goed zijn, in een dialoog kan plaatsvinden
De ideeen generatie is cocreatie, maar ik maak mijn beelden altijd alleen.
Wat er nu anders is, is dat ik samen beeld ga maken.
Als je een collectief oraganiseerd waar de basis van denken vanuit het individue alleen maar moet komen, is er een gevaar dat je je artistieke principes op de ander forceert.
Kan je dan nog zeggen dat het artistiek is als je een connectie wilt maken?
Je sluit als collectief veel dingen uit. Je bouwt alleen vanuit een identiteit en niet vanuit de connectie die je kan maken met het artistieke.
De verschillende levels van observaties maken, zijn belangrijk om te herkennen tijdens de workshop.
Je hebt de geleefde observaties. De observatie die je doet als je er bent.
“Ik observeer en ik stuur.”
Je hebt de verbindende observaties
Je gaat in gesprek, door observaties te delen.
“De observatie word wederkerig.
De individuele observatie.
Je analyseer jezelf tegenover het beeld achteraf, Wat heb je niet gezien? Kun je een blinde vlek ontdekken?
De gereconstrueerde observatie
De gemaakte beelden worden een nieuw kunstwerk. De gereconstrueerde observatie heeft als doel om te communiceren over hoe het proces van de geleefde observatie naar de verbindende en naar de individuele observatie is verlopen.
Research day 12/10/23
21/01/23 Tobias Frenssen
Dit was een heel waardevol gesprek voor mij. Het ging erover hoe ik dat auto etnografische kan omarmen. Het ging over hoe ik als kunstenaar kan inspireren met mijn onderzoek, door mijn authenticiteit te omarmen. Dat ik het intuïtieve mag omarmen, zolang ik het kan beschrijven en eventueel traceren van waar ik kom. Dit doe ik aan de hand van mijn schriftjes. Ik kwam tot de conclusie dat de aard van mijn onderzoek organisch is. Dus de enige manier dat ik kan vastleggen wat mijn proces is, is het terug te traceren van wat ik gedacht en gedaan heb. En niet de momentopname vast te leggen. Ik had er tot nu niet aan gedacht om mijn onderzoek te bezien als een relationeel zelfonderzoek. Een Auto etnografie. Ik was tot nu toe te veel bezig hoe ik mijn onderzoek visueel kan ontwerpen, maar het is ook goed om af en toe de ruwe data te tonen. In mijn geval zijn dat mijn schriftjes.
“…the artistic mode permeates the whole process. As a consequence, the actual differences between artistic and non-artistic ways of researching mean that they exist as much more of a continuum than two categorical and incompatible spheres.”(2018, Julian Klein)
Ik wil mijn manier van kijken in mijn praktijk vertalen naar een cocreatie
Leerlngen stimuleren om in plaats van individueel te denken, samen te denken.
De potentie van veiligheid en inclusie in onze diverse complexe wereld aantonen in één beeld. Daarom wil ik proberen de meervoudigheid verbeelden van één groep.
Meervoudigheid is meervoudig omdat het meerdere denkwijze viert, maar een denkwijze is lineair niet?
Ik vind het belangrijk om goed na te denken als kunstenaar over de educatieve waarde van je werk.
Introspectie maar OOK connectie zijn belanrijke aspecten van een kunstenaarschap.
Ik wil een gedachtenpatroon aanbrengen, niet een werkwijze.
Het gevaar in een werkwijze over te brengen is dat de kunstenaar gaat spiegelen.
Een gedachtepatroon of denkwijze creeert zelfreflectie, maar ook connectie.