in m’n botten

Ik ben uniek gepositioneerd om ‘Walking Research‘ naar z’n uiterste te brengen. Ik wil alles wat ik weet en alles wat ik heb geleerd over wandelen, dwalen, slingeren en kronkelen en trekken inzetten in een experiment. Een maand. Één uur, of vier is niet genoeg. Ik kan het mezelf niet aan doen om niet te…

Ik ben uniek gepositioneerd om ‘Walking Research‘ naar z’n uiterste te brengen. Ik wil alles wat ik weet en alles wat ik heb geleerd over wandelen, dwalen, slingeren en kronkelen en trekken inzetten in een experiment.

Een maand. Één uur, of vier is niet genoeg. Ik kan het mezelf niet aan doen om niet te exploreren en te ontdekken. Dus een maand, een maand lang dwalen over bewandelde en onbewandelde paden. Als research, als werk, als wilsbeschikking. Het zit simpelweg in mijn botten. Geef me een maand en je krijgt terug meer liefde dan ik ooit heb kunnen geven. Laat me een maand nemen om enthousiasme en leven te delen.

Ik ben me er van bewust dat dit niets nieuws is, dat er veel is geschreven en veel is gemaakt met het dolen en dwalen van wandelen in gedachte. Ik ben, echter, niet alleen in de (min of meer) unieke positie om interdisciplinair te werken met ‘Walking Research,’ maar heb er ook een dwang bij, een liefde en een sterke wil om het over te dragen.

in m’n botten

Om meer context te geven aan de oningewijden, ik loop en wandel al voor ik kon kruipen. Mijn ouders zijn beide erg van het reizen en, voornamelijk mijn vader, hebben mij in de zomer altijd meegenomen in de bergen. Het zit in mijn botten, en niet alleen die van mij. Mijn vader is verwend trekker en wandelaar, maar zo was ook zijn grootmoeder. Het is wel bekend in de familie dat ik van mijn overgrootmoeder, en door mijn vader, ben aangestoken tot wandelaar en trekker. En dat doe ik ook, met liefde.

Ik heb geen jaar gemist sinds 2008 dat ik niet aan de wandel was. Ik heb cursussen gevolgd in de Alpen en heb de zon van de Pyreneeën gevoeld, ik was boven de noordpoolcirkel in Zweden en dwaalde alleen door Schotland en langs de Alta Via 2. Ik heb wildernis gevonden in de Sierra Nevada, klom in de diepe bossen om Fontainebleau en raasde langs de Portugese kust. Maar ook vanuit mijn voordeur, alles tussen Hilversum en Amersfoort is mij bekend, en natuurlijk mijn huidige uitvalbasis in de Noord-Veluwe waar ik van Wezep naar Ermelo kan navigeren.

Kortom, ik heb de ervaring en ben capabel. Naar m’n eigen mening zelfs meer capabel dan in performen of het maken van “kunst.”

in m’n botten

Ik ben nog volledig onzeker over het medium en over hoe ik wil gaan documenteren, en wat ik er eigenlijk mee wil. Voor nu, deze week [15-22 jan.], ben ik ook nog met andere dingen bezig. Houthakkers en strategieën en presentaties en experimenten en verschillende lagen onderzoek etc. etc.