Verdwijnen is een belangrijk proces, het is een schuilplaats. Ik denk dat iedereen weleens het gevoel heeft dat ze willen verdwijnen. Omdat je je schaamt voor iets, omdat je overprikkeld bent, omdat je simpelweg even alleen wil zijn.
En als je dan verdwijnt, als je jezelf diep in een bos vindt, hoe kom je er weer uit?
Hoe verschijn je weer, en aan wie?
Dit werk is niet van een eerdere vorm geëvolueerd, het is een recente ontwikkeling gebaseerd op eerdere pogingen tot werk en schetsen. Zo schilderde ik 'uithangborden' die fel en schreeuwerig men gebieden de expo te verlaten.
Hieruit kwamen termen, het blauw van de verte, het is fantastisch om verstopt te zijn, maar verschrikkelijk om niet gevonden te worden, hoe bevestigend het is om ergens niet te zijn en lege ansichtkaarten.
Ik onderzocht de hiker. Het persoon dat zich in het diepe stort om te gaan lopen. Wie is dat? Waarom gaan ze weg? Welke rituelen en taal gebruiken zij om hun situatie te delen?
In dit veldonderzoek bleek wat ik al wist. Niets is ooit gevaarlijk, enkel ‘sketchy’. De verschillende manieren van vertellen tussen locals en buitenstaanders. De simpelheid waarmee men elkaar leerde kennen en hoe wanneer je in weidse omgevingen een ander vlug weet te gebruiken. Hoe pragmatisch een verwilderde en verspreide gemeenschap kan zijn. Hoe gemeenschap wordt gemaakt ondanks afstand of beknoptheid.
“It’s a joy to be hidden, but a disaster not to be found.”
Deze quote, die ik eerst tegenkwam in dit boek ‘How to disappear’ van Akiko Busch, gesproken door een psycholoog, kwam origineel van Donald Winnicott, ook psycholoog. Deze quote wordt voornamelijk ingezet om te illustreren dat iedereen gezien wil worden, gevonden wil worden, gehoord wil worden. Het eerste deel wordt hierin genegeerd. Het is in onze moderne tijd ontzettend gemakkelijk om gezien te worden, we zijn overal, onze digitale identiteit is overal op te halen, aan te passen, te delen en is permanent. Dit is vaak echter niet genoeg, we voelen ons in de steek gelaten, genegeerd. Maar dat is iets anders dan verstoppen, genegeerd worden is jezelf zichtbaar maken en geen reactie krijgen, verstoppen is jezelf onzichtbaar maken.
En dat wordt tegenwoordig met gemak vergeten, dat verstoppen fantastisch is. Je moet je mogen verstoppen.
Dat is hetgene dat ik heb meegenomen, geleerd in wandelen, trekken, eenzaam dwalen, dat verdwijnen een lol kan zijn. En dat is ook wat ik aan het publiek mee wil geven, dat verdwijnen fijn kan zijn.
Dit sluit echter niet uit dat niet gevonden worden verschrikkelijk is. Je moet gevonden worden, verschijnen, doen we dat niet, dan verandert verstoppen van een spel naar een levensloop. Het is belangrijk om gevonden te worden.
Worden we niet gevonden, dan verdwalen we en verandert het verstoppen van een spel naar een vorm van leven.
Verdwijnen en verdwalen hebben vaak negatieve ondertoon, het verdwijnen van je sleutels, verdwaald raken in het bos. Het gaat vaak om een verlies van relaties, eigendommen, kennis, gemak.
Maar ik denk dat het ook een bevrijding is, een ontwapening, een verruiming, een (her)ontdekking, een vernieuwing.
Het is ontzettend waardevol om te verdwijnen, om te verdwalen, het is iets dat onze huidige maatschappij niet genoeg erkent. Het zijn ervaringen waar negatief over wordt gesproken, deels omdat ze inherent onzichtbaar zijn, deels omdat we het er niet graag over hebben. We voelen schaamte, of dommigheid als we het hebben over verdwijnen, over kwijt raken, over verdwalen. Alsof je het liever niet doet. Ik denk dat je het graag mag doen: verdwijnen, verdwalen, eenzaamheid zijn de kenmerken van de menselijke conditie, dat kunnen we niet anders dan omarmen.
De vraag, hoe kan ik mijn ervaring delen? Is blijven hangen en heeft in het proces een constante rol gespeeld. Hier hoop ik een universele ervaring van verdwijnen en verschijnen weerbaar te hebben gemaakt, en interactief. Om het publiek een agency te geven in hoe ze omgaan in deze installatie, dat je keuzes kan maken. (Dat je iets te doen hebt.)
en hakte hout, onderzocht daarin repetitie en slome progressie.
///
Ik werkte met audio en tekst en boomstammen.
Ik vond flessenpost en bracht het thuis.
Ik experimenteerde met audio en video, en hoe op te nemen in het veld.
