Wildernis en heiligheid/ of / wat is wandelen?

Het bos, de heide, heuvels, bergen, stroompjes, rivieren, prairies en alle andere vormen van wildernis zijn heilig voor mij. Het lopen, wandelen, dwalen, trekken is als een religieus ritueel. Elke zomer, wanneer het er tijd is en de zon schijnt ben ik in de wildernis voor lange periodes. Als een pelgrimstocht waarin het einddoel de…

Het bos, de heide, heuvels, bergen, stroompjes, rivieren, prairies en alle andere vormen van wildernis zijn heilig voor mij. Het lopen, wandelen, dwalen, trekken is als een religieus ritueel. Elke zomer, wanneer het er tijd is en de zon schijnt ben ik in de wildernis voor lange periodes. Als een pelgrimstocht waarin het einddoel de tocht zelf is.

Het is een moment van thuis zijn, niet thuis komen, geen warmte of familiariteit maar een thuis zijn dat inheems is, dat in mijn botten zit, dat ik moet opzoeken, naar verlang, waar ik niet zonder kan. Het lopen is ontdekken en spelen en afzondering, het is een moment om alles op een rijtje te zetten. Het wandelen geeft ruimte en tijd om me te bemoeien met mezelf, waar ik tegenop loop, om te bespreken, met niemand anders dan mezelf, wat ik wil, of niet wil. Het is een moment waarin ik door mijn eigen leven kan werken, op spelende wijs. Zo bespreek ik angsten en dromen, willen en kunnen, sexualiteit, eenzaamheid, politiek en filosofie terwijl ik navigeer.

Ik geef mezelf de vrijheid om te laten verdwalen tussen de bomen en velden, wat ik spiegel in mijn geest. Ik geef mezelf de vrijheid om te verdwalen tussen de angst om af te studeren en de droom om afgestudeerd te zijn. De actie van het lopen, gekoppeld aan de omgeving, aan het land, en de moeite die het kost om van punt A naar punt B te komen zijn een vorm van meditatie. Het geeft ongelooflijke rust om creatief te zijn, om te spelen.

Paden kiezen

Ik kies mijn paden op basis van a-biologische omstandigheden, het weer, terrein, hoe ver is het nog tot… En de biologische omstandigheden, hoe voel ik me, wijzen ed vogels of reeën mij de weg, hoe zijn mijn voeten en schouders? Tot slot heeft mijn mentale staat van zijn een plek om iets te zeggen, ben ik mentaal voorbereid om door te gaan, of wil ik naar huis?

Het pad dat ik op ga, of dat ik van het pad afga, is een speelse beslissing, ik wil ontdekken wat er om de hoek is, ik wil weten hoe het is om tussen die mooie rotsen te zijn, ik voel de neiging om met blote handen over de rotsen te klauteren. Het is een wil om te ontdekken, om mijn lijf in te zetten als onderdeel van het landschap, en zo onderdeel te worden van het landschap en daarmee het land te voelen. Het land voelen. Hoe is het om land te zijn.

Wat is land?

Land is een landschap in zijn volledigheid als wildernis. Ik gebruik de termen ‘wildernis’ en ‘land’ vrij verwisselbaar, maar gebruik de term ‘natuur’ bijna niet.

Voor mij is de ‘natuur’ overal, even als het ‘land.’ Je kan ze vinden in de stad, in huis, in de tuin, in een dorp, in het bos, in de woestijn. Maar niet al deze plekken hebben ‘wildernis.’ Wildernis is de min of meer door mensen onaangeraakte onderdelen van de natuur. Denk aan de zoom van een heide of wildgroeiende bomen in de stad even als nationale parken en bergtoppen in een afgelaten woestijn.

Het land gaat over de volledigheid van een plek, het gaat over zowel menselijke bijdragen als biologische, weilanden, aangelegde bossen, polders en zandverstuivingen bijvoorbeeld. Land gaat ook vaak over het idee dat je de aarde kan zien, en er over heen kan kijken, In tegenstelling tot winkelcentra, nepgrassvelden, snelwegen en parkeerplaatsen (en de meeste stadscentra).

Het woord ‘natuur’ is te breed voor mij, het is de bomen op het Janskerkhof (Utrecht) en de massa duiven in de stad. ‘Natuur’ geeft ook ruimte voor excuses, er is geen ‘wildernis’ in de stad, en weinig echt ‘land,’ maar er is wel ‘natuur.’