In 2000 ben ik afgestudeerd aan de Bachelor Visuele Communicatie, met als specialisatie video. Daarna heb ik als audiovisueel ZZP-er voor veel opdrachtgevers gewerkt en daar altijd de druk gevoeld van hoge eisen en verwachtingen. Mijn creativiteit stond in het teken van het verbeelden van andermans idee en een effectieve communicatie met je publiek.

Experimenteren paste nauwelijks binnen de efficiënte workflow, ik was onderdeel van een keten van specialistische freelancers.

                                                      -----

Het durven omarmen van imperfectie is lastig, het is oncomfortabel en het kan aanvoelen als falen.  

Dit gegeven is universeel, elke kunstenaar krijgt op een gegeven moment hiermee te maken en de innerlijke criticus kan zo sterk zijn dat we belemmering ervaren.

De uitdaging ligt in het begin om te creëren.

Dat je die stap maakt en in het proces de frictie omarmt van het imperfecte. 

In dit artistiek onderzoek wil ik de ruimte creëren om opnieuw het experiment op te zoeken. Te beginnen zonder doel. 

Daar de tijd voor nemen, zonder me te richten op het resultaat of te willen voldoen aan ingesleten eisen en verwachtingen, zowel intern als extern.

Hoewel deze worsteling universeel is en mijn hoofdvraag relevant kan zijn voor creatie binnen álle kunstdisciplines, beweeg ik mij binnen de discipline film. Want audiovisuele media zijn mijn context en daar ligt mijn artistieke uitdaging. 

Ik zie de noodzaak van het loslaten van perfectie in filmische beelden als een metafoor voor een bredere relevantie in de huidige maatschappij waar het perfecte leven, slimmer werken en de juiste keuzes maken gevisualiseerd wordt in films, vlogs, marketing content, social media etc.  

Dagelijks worden we geconfronteerd met gepolijste voorbeelden waar we ons toe  dienen te verhouden.

Dit vind ik ook terug in de toegepaste media opleidingen in hoger kunstonderwijs.

Hier worden studenten opgeleid voor het werkveld, maar binnen educatie worden ze vaak omringt door externe verwachtingen en eisen.

Het gevolg? Veel studenten vallen na hun studie in een zwart gat, omdat ze niet geleerd hebben hoe ze hun eigenheid kunnen behouden in een veeleisende wereld.

We verwachten dat je dat ‘gewoon gaat doen’ maar hoe hoger de verwachtingen liggen, des te moeilijker is het om te durven beginnen. 

Mijn onderzoek richt zich op mensen die in de fase hierna zijn aanbelandt: (film)kunstenaars die zichzelf wat zijn kwijtgeraakt, creatievelingen die de liefde voor experiment is afgeleerd omdat 'het gewone leven en geld verdienen' nu eenmaal belangrijk was.

Met de recente ontwikkelingen binnen filmeducatie zijn we bezig met kritisch leren kijken naar de achterliggende boodschap, echter ontbreekt vaak deze kritische blik zodra we het gaan hebben over inspiratiebronnen, het herkennen van stijlen en kenmerken van filmgenres.

De filmische voorbeelden ter analyse zijn doorspekt van conventies en geven sterk richting voor een bepaalde technische uitvoering.

Hierdoor ontstaan in educatie vaak kaders die weinig ruimte bieden voor experimenten met ongewisse uitkomst. En dat is juist wat we zouden moeten leren, omgaan met imperfectie en ons bewust worden van conditionerende factoren. 

                                                    -----

Bij mijn overstap naar het (hoger) onderwijs merkte ik dat ik zelf minder last had van hoge eisen, maar dat het heel normaal was om deze eisen te stellen aan mijn leerlingen of studenten. 

We praten vaak over toetsing, over het afleveren van een eindproduct dat aan alle verwachtingen voldoet, maar zelden gaat het over het beginnen zelf.