In dit creatieve proces is sprake van een sterke emotionele drijfveer; ik wil mijn angst dat ‘mijn boom’ gekapt gaat worden vormgeven in persoonlijke expressie. Het gebruiken van de muziek versterkte dit gevoel en is heel bepalend geweest in de montage. 

Ik heb me ook sterk laten leiden door esthetiek, wat ik mooi vind heb ik verzameld. Pedagoog Biesta (2021) maakt een onderscheid tussen de esthetische kwaliteit van kunst en de existentiële kwaliteit ervan. De existentiële kwaliteit gaat over hoe kinderen en jongeren op een goede manier, individueel en collectief, in en met de wereld kunnen bestaan. Hij stelt dat sommige definities van kunst te veel gericht zijn op de expressie van emoties, intenties en ideeën van de kunstenaar, waardoor de ontvangers enkel gericht zijn op het begrijpen van die expressie. Ik vind dat eigenlijk niet zo’n probleem, ik denk dat het begrijpen ondergeschikt is aan de beleving van expressief werk, en dat het begrijpen ervan heel goed kan worden gestimuleerd door een esthetische beleving. Expressieve kunst kan mensen raken zonder dat ze het hoeven te begrijpen.

Maar toch vind ik de existentiële kwaliteit van mijn werk ook belangrijk, want het gaat ook over hoe ík in deze wereld sta. Je zou kunnen stellen dat mijn video een verkenning is van mijn persoonlijke band met en waardering voor deze boom, en wat het voor mij zou betekenen als deze boom verdwijnt uit mijn leefomgeving. 

Maar moet ik dat dan letterlijk gaan duidelijk maken? En moet mijn werk dan die maatschappelijke kwaliteit hebben om te mogen bestaan? En wat houdt dat dan eigenlijk in?  

Het zijn dit soort gedachtes die er meteen voor zorgen dat ik een belemmering voel om filmisch te creëren, als het aan allerlei onduidelijke eisen moet voldoen... Ik voel me daar niet tegen opgewassen, maar het zou ook vreemd zijn als ik met deze oefeningen al meteen van deze belemmering af zou zijn.

Ik besef dat mijn waardering voor de experimentele ruimte die ik creëer met deze oefeningen alleen maar groeit. Het oefenen binnen mijn eigen wereldje is fijn en plezierig, want ik bent zelf in controle. En dit is soms nodig om je krachten te verzamelen en het heeft tijd nodig. Het is belangrijk om deze fase ook niet te overhaasten want dan zou je niet stilstaan bij wat je zelf het meeste waardeert. "Wanneer je niet haast met jezelf definiëren, dan haast je dus ook niet om je te verantwoorden naar anderen". (Butcher, 2023, p. 21) Dit proces heeft dus tijd nodig want me verantwoorden naar anderen zit diep geworteld, ik merk het ook in het geheel van het onderzoek, ook dit is binnen een context waar ik mij moet bewijzen. Het doet me goed om te merken dat ik mijn tijd wil besteden aan het maken en onderzoeken, ik wens mezelf toe dat dit nooit meer stopt.

Biesta, G. (2021). Door kunst onderwezen willen worden: Kunsteducatie “na” Joseph Beuys. Artezpress.

Butcher, C. (Red.). (2023). We contain multitudes: Expanding Spaces and Forms of Mentorship Within Art Education and Practices. Artez Press.