4

Reflectie

Ik wilde aan de slag met mijn tweewekelijkse filmische oefening maar ik had nog niet echt nagedacht over wat ik deze keer wilde uitproberen. Toen kreeg ik vanuit deCanva app (vormgevingsoftware) een melding dat ik vier credits kon gebruiken om gratis uit te proberen wat Canva kon doen met AI video genereren. 


Ik besloot enkele woorden in te voeren die bij me opkwamen: 

  • Oog Blauw Water 

  • Natte schoenen lopen door gras 

  • Vrouw wit haar rood blij 

  • Alleen in de woestijn 

Canva genereerde vier korte filmpjes die ik niet kon downloaden, maar ik daar kon ik omheen werken d.m.v. de schermopname-functie van mijn telefoon. 


Het blauwe oog heb ik als eerste laten maken, het komt best in de buurt van wat ik had gedacht. Ik weet dat ik dit zelf niet kan maken op deze manier, niet in animatie of met een echte camera. Dus op zich bevalt me dit wel. 

Het witte haar en rode herfstbladeren, als beeld van mij en mijn boom, is ook best mooi te noemen, ik zou willen dat ik zulke dramatische beeldenkon maken in het echt. De woestijn is mooi maar het is duidelijk dat ik over de persoon te weinig input heb gegeven; het uiterlijk van het personage verandert daardoor veel.  

‘Natte voeten lopen door gras’ kwam voort uit een gevoel dat ik had gehad bij een ochtendwandeling en daarom zag ik iets heel anders voor me dan wat Canva genereerde. In eerste instantie vond ik dat jammer maar ik waardeer ook dat onverwachte beeld. Er zit een hele rare fout in, van 1 en 2 voeten en er komt direct een gedachte op: ik wil dat anderen deze rare vervorming ook opmerken. 

 

De vervormingen van de gezichten vind ik fascinerend, het maakt dat ik ernaar blijf kijkenen daarom besloot ik toch iets met dit materiaal te gaan maken, gewoon als experiment. Ik had weinig voeling bij de beelden, bespeurde geen voorkeur of idee over wat er belangrijk was. Dus ik heb ze letterlijk opvolgorde gezet zoals ik ze had laten maken. 


Gek genoeg ervaar ik een soort vrijheid, en het proces van tekst in beeld bedenken en toevoegen liep heel vlot. Dit vond ik wel leuk, het hoefde niet hoogdravend te worden want met deze beelden was dat toch al niet haalbaar. 


Als ik het af heb, bedenk ik me dat ik deze video wel zou kunnen laten zien aan anderen, in tegenstelling tot hoe ik me in eerste instantie voelde bij het abstracte ‘yoga’ portret. 

Zou het komen doordat dit de eerste oefening is, die niet direct over mezelf gaat, waar ik op geen enkele manier in beeld ben? 

Of komt het doordat ik inhoud heb toegevoegd met het Engelse gedichtje? Is dat de clou? Dat Engelse tekst in beeld een geaccepteerde vorm is?  

En in hoeverre telt het mee dat het heel kort en kleurrijk is en daardoor geschikt kan zijn voor social media? Zijn dit vormen van conventies? 


Ik ben er nog niet uit, het gevoel van durven tonen is namelijk ook heel dubbel; ik heb het beeld niet zelf gemaakt en voel daar schaamte over. 

Methode & Techniek


Werkwijze: 

Gedachten over haarkleur en leeftijd verbeelden 

  

Uitgangspunt montage: 

Beeld op volgorde van creatie neergelegd 

 

Camera: 

Geen camera maar beelden laten genereren door AI 

 

Editing: 

Capcut op Imac 

Analyse

 

Wat werkte goed: 

  • Met een paar woorden komt er meteen beeld uit de beeldgenerator van Canva, dat beeld is een leuke verrassing en ik hoefde er niet eens veel moeite voor te doen. 

  • Hier voel ik geen frictie, het gaat vanzelf. Al denk ik dat de echte onderscheidende factor de ‘prompt’ is, die je geeft aan AI. 

  • De muziek had ik snel gevonden, dit is rechten-vrije muziek die in Capcut aangeboden wordt. 

 

Wat was een uitdaging: 

  • De beelduitsnede vanuit de screenopname in Canva app werkte niet fijn. Hierdoor is het lang blijven liggen en heb ik het pas drie weken later gemonteerd. 

  • Dit experiment kan ik bijna niet zien als een valide werkvorm, het voelt niet goed om dit zo te doen er komen heel sterke waarde oordelen bij mij naar boven als ik ernaar kijk. 

 

Welke inzichten heb ik opgedaan: 

  • Als ik er paar maanden later naar terugkijk vind ik dit experiment onbeduidend, de frictie van imperfectie voel ik hier niet en het beeld is nietszeggend. Ik denk dat dat komt omdat ik het zelf niet heb gevonden, gezien en vastgelegd. Dit zijn dus belangrijke fases voor mij. 

  • Van mijn nieuwsgierigheid en verwondering volgen, door beelden te ‘vangen’ in wat ik tegenkom, krijg ik inspiratie en wil ik steeds verder doorgaan. Dit computer gegenereerde beeld zegt me niets, het is doods en meteen klaar. Het voelde als een taakje dat afgevinkt moest worden. 

 

Wat ik uiteindelijk positief vind aan dit afwijkende experiment is dat het een voorbeeld kan zijn van durven loslaten en ruimte bieden aan voor onverwachte uitkomsten. Dat juist de vervorming en vervreemding in het AI-gegenereerde beeld me aanspreken kan ook een goed teken zijn als het gaat om loslaten van perfectionisme.  

Uit recent onderzoek (Bhatt, 2023) blijkt dat perfectionisme positief gecorreleerd is aan zelfkritiek en negatief aan zelfreflectie. Dit betekent dat naarmate perfectionistische neigingen toenemen, de neiging tot zelfkritiek ook toeneemt en de mate van zelfreflectie afneemt. Mijn gevoelens van schaamte zouden kunnen samenhangen met deze perfectionistische neigingtot zelfkritiek.Maar, omdat iedere filmische oefening gepaard gaat met reflectie over het proces zou de zelfkritiek ook weer moeten afnemen. En dat merk ik, wanneer ik mezelf vragen stel als: Voel ik óf oordeel ik dat ik gefaald heb? Of ben ik er juist trots op dat ik iets heel anders heb uitgeprobeerd?  

Het doet me denken aan het concept ‘faalkracht’. (Twaalfhoven, 2020) Falen is een onvermijdelijk onderdeel van creatie en groei, we moeten leren omgaan met falen in plaats van het te vrezen. Faalkracht is het vermogen om van fouten te leren en door te gaan, in plaats van gefrustreerd te raken. Dit vallen en weer opstaan is, hoe klein de beweging ook is, een waardevolle oefening en door de reflectie ben ik milder en kan ik de waarde inzien van iets onbekends uitproberen, waar ik schaamte voor voel. En daarna weer verder gaan. 

Door deze analyse te maken kom ik tot een eerste voorzichtige conclusie dat de methodes voor de filmische oefeningen op zich waarde kunnen hebben, maar dat vooral de reflecties op het creatieve proces bijdragen aan het herkennen van belemmeringen die gerelateerd zijn aan perfectionisme.  

Bronnen


Bhatt, S. (2023). A Gender Study on Perfectionism, Self-criticism, and Self- reflection among Visual Artists. International Journal Of Interdisciplinary Approaches in Psychology (IJIAP), Vol. 1(6).

 

Twaalfhoven, M. (2020). Het is aan ons: waarom we de kunstenaar in onszelf nodig hebben om de wereld te redden. Atlas Contact.

Verder naar oefening 5